Welke artiest gaf als eerste een toegift?

In de achttiende eeuw ontstond een spontaan publieksritueel van enthousiasme. Zo omstreeks 1712 schreeuwde het publiek ‘encore!’ om operazangers of musici aan te moedigen een nummer nogmaals uit te voeren. Vanaf het begin ging het encore daarmee om populariteit. In het Parijs van de negentiende eeuw hadden theaters professionele encore-roepers in dienst. Uiteindelijk werden de artiesten daar zo gek van, dat het encore verschoven werd naar het einde van de show. De toegift is een samenspel tussen publiek, artiesten en de eigenaar van het theater. Verwachtingen spelen een belangrijke rol in dit ritueel.
Een normale toegift heeft vooral de functie van duidelijk maken dat het klaar is: het kondigt het eind van de set aan. Daarnaast heeft het een statusfunctie: alleen de headliner doet een encore (met name op festivals is dit zichtbaar en verwarrend). Ten derde markeert het ingestudeerdheid en spontaniteit. Een toegift hoort spontaan te zijn en vaak doet de artiest iets bijzonders, zoals oud werk of een cover spelen. Tot slot is de toegift een soort cadeautje voor het publiek, een beloning voor hun investering.
Ondanks het idee van spontaniteit worden er altijd afspraken gemaakt over toegiften. De eigenaar van de zaal wil immers weten wanneer het optreden afgelopen is. Daarnaast moeten ook achtergronddansers, lichttechnici en geluidsdeskundigen weten wat de bedoeling is. Net als vroeger in Parijs is er vaak personeel in dienst dat een aansturende rol vervult in de vraag om de toegift. Toch is de toegift uiteindelijk vooral een eind-ritueel. Los van de geconstrueerde aard verwacht het publiek een toegift. Daar niet in mee gaan is onacceptabel.