Moet je een motief (muziek) sneller, langzamer, hoger .... spelen als iemand verbaasd is?

Als ik verbazing in een muzikale lijn moest uitdrukken, dan zou ik kiezen voor een chromatische toonladder die onderaan begint, naar boven toe lopend telkens wat langzamer wordt, en eindigt met een lang aangehouden hoogste toon.

Er is geen eenduidig antwoord op deze vraag. Er zijn vele opties om verbazing uit te drukken. Terwijl ik schrijf heb ik Ravel's "Shéhérazade" in de achtergrond, en daar zitten diverse 'verbaasde' momenten in dit toch anders van structuur zijn dan wat je hierboven leest.

Als *ik* een antwoord zou geven - wat dus altijd arbitrair is - dan zou ik de definitie van verbazing overboord gooien en dit opsplitsen in "vraag" + "antwoord". Want in principe is verbazing een vraag, zoals: "huh? wat gebeurt er nu?"
Vraag + antwoord is reeds iets makkelijker om muzikaal vorm te geven.

Voorbeeldje in C:

Situatie: C
Verbazing: C7
Antwoord: F