Is het aangeboren of aangeleerd om muziek spannend, romantisch of eng te vinden?

Hier zijn volgens mij verschillende theorieën over. De eerste is dat het aangeleerd is, het klinkt logisch: je hoort muziek bij een bepaalde gelegenheid dus je zult de associatie maken met die gelegenheid. Als je op een begrafenis zware klassieke muziek hoort zul je dat als negatief gaan ervaren. Evenals feestelijke muziek bij een verjaardagsfeest.

De tweede theorie is dat het aangeboren is. Zo weten pasgeboren kuikens bijvoorbeeld dat ze in elkaar moeten duiken als er een schaduw overvliegt van een eventuele roofvogel. (Hier hebben ze een experiment mee gedaan waarbij ze dat simuleerden, de kuikens reageerden instinctief.) Zo zou het ook met muziek kunnen zijn.

Dan moet je voor jezelf kiezen welke theorie je plausibeler vindt. Ik ga persoonlijk voor de aangeleerde theorie omdat muziek geen overlevingsinstinct is zoals het wegduiken van de kuikens. Het lijkt me tevens sterk dat op dat gebied evolutionaire ontwikkeling is geweest gezien de relatief snelle ontwikkeling van muziek door de eeuwen.

Ik vind zelf bijvoorbeeld soms de muziek bij Harry Potter slecht gekozen vooral in de eerste delen. Ik denk dat het tempo, het ritme en het opjagen irriteert. Dat ik iets moet vinden en dat er geprobeerd wordt mij een gevoel op te leggen.
Aangeboren of aangeleerd? Hij pikt gewoon op wat de maker er mee probeert te bereiken. Hij vind waarschijnlijk dat muziekje zelf gewoon niet fijn.
Bij Harry Potter weet ik dat er niet echt iets gaat gebeuren, want er komen nog meer boeken en films. Vind het zonder muziek ook mooi genoeg om het te kijken. ;-)

Het gevoel dat hij het onprettig vind om die muziek te horen. Dat heeft hij van zichzelf.
De verbale uitleg geven over waarom hij het niet leuk vind, dat is aangeleerd. Hij was dus misschien wel aan het onderhandelen? Ouders aan het overtuigen dat hij het liever niet meer hoort en daarvoor heeft hij iets gebruikt dat zijn ouders begrijpen en waardoor ze zich laten overtuigen.

Toegevoegd na 2 dagen:
UPDATE:
Het is ook een oude verkooptruc die in winkels wordt gebruikt om het koopgedrag te beïnvloeden. Daar wordt geprobeerd op de stemming van de klanten in te werken zodat ze zich laden verleiden tot impulsief koopgedrag.
Het is wel aan te leren om je ervoor af te sluiten. Als je jezelf namelijk bewust wordt van de poging tot beïnvloeding dan kan je jezelf daar tegen verzetten. Gewoon je verstand gebruiken je houden aan de oorspronkelijke koopplannen. Dat scheiden van het gevoel dat je het wel erg mooi vind.
VOORBEELD: Het is net zoiets als iemand die de hoofdprijs van een paar miljoen wint. Daar heel blij van wordt en opeens aan al die leuke "vrienden" die je komen feliciteren cadeautjes of een deel van het geld geeft wat ze zo erg nodig hebben. Dat moet je dus niet doen. Kom je er later achter dat je net tekort komt voor die ene (en enige echt) zinvolle investering.
Misschien is het een perfecte ingang om je zoontje een beetje uitleg te geven over de werking van zo'n muziekje. Kan hij er naar leren luisteren en zich bewust worden van wel/niet mooi vinden en beïnvloeding door muziek.
Is trouwens heel ingewikkeld, maar eenmaal bewust kan hij ook zijn eigen gevoelens daarover beter leren kennen.

Ja, de ervaring die mensen krijgen bij bepaalde muzikale aspecten is aangeboren.

Hoe ver dat terug gaat in de tijd is een interessant onderwerp an sich.
Het kan zijn dat wij als mensen in de loop van de tijd door het zijn bloot gesteld aan muziek en geluiden dit genetisch hebben opgeslagen, maar het zou ook best goed op universele principes gebaseerd kunnen zijn! Geluid en kleuren zijn immers gerelateerd, en kleuren hebben ook een stemmingsinvloed.

Als een paal boven water staat vast dat ieder mens hetzelfde verschil onderscheid tussen, om een simpel voorbeeld te geven, een majeur en een mineur akkoord.
Componisten en arrangeurs van filmmuziek maken gretig gebruik van de verschillende invloeden die bepaalde samenklanken, geluiden, ritmes hebben op de sfeer van een film.

Toen ik op de filmacademie zat heb ik les gehad van een docent die dit uitgebreid behandelde.

Toen mijn zoon nog een kleine peuter was, ik denk net een jaar, kon hij bij treurige muziek zijn handjes voor de oren doen en hartstverscheurend gaan gillen: dát wilde duidelijk hij niet horen. Hij reageerde op rustgevende muziek in zijn slaapkamer onmiddellijk, door vanuit angst of druk zijn helemaal rustig te worden.
Ik denk dus, dat het aangeboren is.
Als je baby in de baarmoeder druk is, dan wordt ook geadviseerd om rustige muziek op te zetten. Vaak werkt dat ook goed is mijn ervaring. Nou kan dat natuurlijk ook zijn, omdat je als moeder rustiger wordt ;-)

Volgens mij kan het evengoed de combinatie van beiden zijn.

Ik schrijf dit zo omdat er zich onlangs iets heel eigenaardigs afspeelde.
Ik was in België en kocht een 2de hands CD van U2

Ik speel de CD thuis en op een gegeven moment moet ik die CD absoluut afzetten omdat ik om een voor mij nog steeds onbekende redenen overgevoelig en behoorlijk onrustig wordt.

Het voorval gaat voorbij en ik neem de CD mee naar onze zuiderse thuis.
Mijn partner zet zonder mijn medeweten de CD op en wij zitten buiten op het terras.
De muziek staat vrij stil want ik heb er aanvankelijk zelfs geen erg in dat die opstaat.
De hond van de buren zit al een tijdje bij ons en loopt af en toe naar binnen.
Alles verloopt rustig en plots begint die hond extreem klagende geluiden te maken.
Ik sta op en ga kijken (omdat we ook poezen hebben) maar er is geen kat te bespeuren in de living.
Ik neem de hond mee naar buiten en dan maakt mijn vriend een opmerking over de muziek.
Ik kijk op en mijn haren staan als het ware rechtop als ik constateer dat die hond bij exact hetzelfde liedje begon aan te geven dat 'iets' als onaangenaam werd ervaren.

Nu vraag ik jou hoe die hond, die nauwelijks een maand in onze buurt woonde, exact dezelfde song aan iets onaangenaams kan associëren?
Alle andere liedjes gingen als het ware ongemerkt voorbij, ook voor mij, ook voor de hond.

Dus volgens mij is er wel degelijk een logica voor dit soort zaken maar zijn ze niet altijd in een eenzijdig verklarend hokje te vangen.

Wat ik wel merk is dat je iets wat je als eng ervaart kan blijven associëren aan een bepaald beeld, een bepaalde kleur of een bepaalde song doch dat je dat patroon ook kan doorbreken door er niet al te veel ophef over te maken. Zo neem je de druk of de weerstand voor een groot gedeelte weg. Zo ga ik met dit soort zaken om en zo werkt het voor mij perfect. Ik negeer het niet maar geef het ook geen extra voeding, begrijp je?

Best boeiend dat niet alles zomaar direct duidelijk is, anders waren er geen uitdagingen meer en ook geen redenen tot vragen stellen op GV, toch?

Geniet van je zoontje en zoveel ander moois tijdens jouw ontdekkingsreis op planeet Aarde!

Uiteraard!!!

Leg daarom ook de verbinding bij iets leuks en spannends!
en niet iets wat eng en onbekend is.

Het is aangeboren om geluiden en emoties te binden dus geef je kind van kleins af aan ook geen enge films of sprookjes maar bied hem/haar de waarheid liefde en vreugde.

Ik denk het wel.

KINDEREN
Zo is het ook aangeboren om bang te zijn voor verscheidene dingen. Zo is de ene bang voor het donker, terwijl de andere juist bang is ''van dat ene voorwerp'' in het donker. Maar het gaat erom dat het toch wel in een selectie zit.

Dus er is toch wel een soort meter van ''engheid'' in de hersens.

Zo kan dit ook bij muziek zijn.

Volgens mij zou het heel moeilijk zijn om het muziekje niet eng te vinden ook al zaten de teletubbies te dansen op die muziek. Want enge muziekjes hebben vaak een ritme.. vaak een mysterieus geluid. Ik kan het niet zo goed uitleggen, want muziek is toch wel weer een kwestie van smaak.

In kunstwerken ziet men bijvoorbeeld ook niet allemaal hetzelfde. Maar wel het gehele ''doel'' dus de kleur etc.