waarom is de frequentie van muziek veranderd van 432 naar 440 herz?

Muziek is niet één frequentie. Lage tonen hebben een lage frequentie en hoge tonen een hogere.

Ik begrijp niet hoe je aan die frequentie komt. De mens kan geluiden tot zo'n 20000 hertz waarnemen. Een middengolfzender kan slechts geluiden tot 5000 hertz weergeven, vandaar de slechte geluidskwaliteit van middengolfzenders. Met een frequentie van 440 hertz kan je onmogelijk muziek weergeven!

Ik denk dat hij bedoelt dat 440 Hz nu de nieuwe standaard frequentie is van een A toon. Dit is in veel verschillende stemmingen anders. Dit komt doordat de stemmingen door de eeuwen heen zijn veranderd. Onze westerse stemming is een gelijkzweevende stemming. En daar zit nu die 7 Hz verschil in. Volgens verschilt dit van een rechte stemming. Moet je maar eens googlen.

Bij het stemmen van de vleugel in theaters wordt tegenwoordig meestal tussen 440 en 444 Hz gekozen voor de stemming van de standaard A.

Het is afhankelijk van de instrumenten waarmee samengespeeld moet worden en soms ook van de smaak van de pianist en de te begeleiden vocalisten.

Ik heb deze winter als technicus met de musical "Je Anne" gereisd waar de vleugel tezamen met diverse blaasinstrumenten gebruikt werd.

Omdat die blaasinstrumenten zelf ook iets verstemd konden worden werd bij onze voorstelling niet zozeer gevraagd of de stemming 440, 442 of 444 was, voor ons was meer het criterium dát de vleugel zuiver gestemd was.

Een verklaring voor de geleidelijke stijging van de stemming van instrumenten zou ik verder niet kunnen geven.

De stemtoonhoogte is de toonhoogte van de kamertoon of diapason, in de muziektheorie a' genoemd, en de wetenschappelijke benaming is A4. Internationaal is deze toonhoogte in 1953 vastgesteld op een frequentie van 440 Hz, in 1975 vastgelegd bij het International Standards Institute als ISO 16. Hiermee werd formeel wereldwijd gestandaardiseerd wat al sinds 1939 de de-facto afspraak was. ISO 16 is door het Nederlands Normalisatie-instituut overgenomen als NEN 20016, en geldt daarmee formeel als Nederlandse Norm. Maar die norm is geen verplichting, er kan gerust van worden afgeweken. In veel popmuziek wordt tegenwoordig opzettelijk een hogere frequentie gekozen, zoals 442 of zelfs 445 Hz, omdat dat een meer indringende hoorsensatie oplevert.
Door middel van een stemvork is de kamertoon beschikbaar voor het stemmen van een muziekinstrument.

De stemtoon is door de eeuwen heen hoger komen liggen, maar dat is de helft van het verhaal. Rond 1800 speelde men de a' op 423 Hertz. Bij de conventie van Wenen in 1885 werd de toon op 435 Hz vastgelegd. Er waren orgels die een hogere stemtoon hadden, en later lager gestemd werden. Kerkorgels verschilden enorm van stemtoon. In de loop van de tijd is die variatie steeds kleiner geworden.
Naarmate mensen steeds mobieler werden, ontstond ook de behoefte aan meer compatibiliteit van instrumenten. Als men bijvoorbeeld een trompet meenam van de ene kerk naar de andere, bemerkte men dat dat instrument met het ene orgel wel samenklonk, maar met een ander orgel niet. Met de introductie van de trein werd de behoefte tot standaardiseren nog eens groter en tegelijk werd ook de meetapparatuur steeds beter, waardoor de mogelijkheid ontstond om een werkbare afspraak te maken.
Het is daarom niet verwonderlijk dat de standaard van 440 Hz pas in 1939 is afgesproken. Deze ontwikkeling is te vergelijken met het invoeren van de standaardtijd op de klok.