In films worden zombies vaak uitgebeeld als mensetende wezens. Waaruit is deze voorstelling voortgekomen?

De meeste Amerikanen waren slechts vaag op de hoogte van de Haïtiaanse voodoopraktijken en zombies door negentiende-eeuwse reisverhalen over de Caraïben. In zijn reizen ging de interesse van Lafcadio Hearn uit naar wat de bewoners corps cadavres noemden, de lopende doden, of wel zombies. In 1889 schreef de journalist en amateur antropoloog hier een kort artikel over onder de titel 'The Country of the Comers-Back'. De term zombie was niet nieuw. Slaven in het zuiden van de Verenigde Staten hadden veel verhalen over deze herrezen doden. Hearn’s artikel was wel het eerste artikel dat een besef creëerde van het bestaan van de lopende doden. Het zou echter nog bijna een halve eeuw duren voordat de term gepopulariseerd werd in het westen.
Het was in het jaar 1928 dat de Amerikaanse avonturier William Seabrook in Haïti aankwam, de zogenaamde ‘voodoo hoofdstad’. Gefascineerd door de verhalen over de zombie besloot Seabrook onderzoek te verrichten naar de lopende doden. Alleszins omdat de zombie een integraal deel uitmaakte van de religieuze overtuigingen van de inlanders. Deze religie was een combinatie van Afrikaans animisme en Rooms-katholicisme. De zombie was in deze traditie geen monster maar eerder een gehypnotiseerde slaaf die nog steeds leeft en slechts bevrijd kon worden door het doden van zijn meester, een voodootovernaar. Na het ontmoeten van drie vermoedelijke zombies, dankzij de hulp van een Haïtiaanse boer, publiceerde Seabrook in 1929 The Magic Island. Het werk kende groot succes, zowel bij critici als bij de alledaagse Amerikaan. Een deel van het succes is te verklaren door de interesse die op dat moment uitging naar Haïti, dat op dat moment in gevecht was voor zijn onafhankelijkheid en de daarop volgende bezetting door de Verenigde Staten om stabiliteit te garanderen. De verhalen over zombies, voodoorituelen en kannibalisme werden door de propagandamachine gebruikt om de bezetting te legitimeren.