Wie is Neal Morse en wat is zijn beroep?

Neal Morse (Van Nuys (Californië), 2 augustus 1960) is een Amerikaanse multi-instrumentalist die met name progressieve rock maakt.
Sinds 2003 maakt hij met name albums met Christelijke thema's.

Toegevoegd na 3 minuten:
Neal begon als een jongen die zeer muzikaal was en een beroemde popartiest wilde worden. Gaandeweg ontdekte hij dat zijn hart vooral bij progressieve rock lag. Dit is een muziekstijl die als uitdaging heeft het maximale uit zowel het instrument als de muzikant te halen en daarin muzikale grenzen op te zoeken, meer dan de muziek te maken die bij het grootste deel van de bevolking het makkelijkst in het gehoor ligt. Hierin werd Neal Morse beroemd met zijn voormalige band Spocks Beard.

Met zijn roem in de wereld kwamen ook de problemen die vaak met roem en met de wereld gepaard gaan. Neal ervoer in deze tijd een diepe leegte van binnen. Door deze problemen en leegte ondernam Neal een zoektocht naar het hogere en ontdekte hij de waarheid omtrent God en Jezus. Hij kwam tot bekering op de top van zijn carrière, met een band die in de muziek hoge ogen gooide.

Neal Morse - Lifeline
(Radiant / Inside Out / CNR)
Bij de recensie van een vorig album van Neal Morse vielen verschillende bezoekers over het feit dat Storm het had over de religieuze teksten van Morse. Storm zei dat de teksten hem nergens stoorden en dat was tegen het zere been. Ten onrechte volgens mij, als je in ogenschouw neemt dat de man bands als Spock's Beard en Transatlantic verliet om vervolgens vrijwel dezelfde muziek te gaan maken met uitsluitend religieuze teksten. Morse zou niet de eerste geweest zijn die zouteloze muziek was gaan maken die slechts achtergrond is voor halleluja's die je links en rechts om de oren vliegen. Omdat hij heel wat fans had in het tijdperk van de niet-getuigende Morse is het een relevante opmerking dat Morse nog steeds in de eerste plaats prachtige muziek maakt. Als half-atheïst/half-Pastafarian snap ik de noodzaak om continu over je geloof te zingen niet zo, maar ach, wellicht inspireert het de artiest in kwestie zelfs tot grotere muzikale prestaties. Nou valt dat niet mee, want 's mans eerdere werk was al van eng hoog niveau, maar het niveau is nog steeds hoog, zij het muzikaal wat toegankelijker - lees: poppier - dan op voorganger Sola Scriptura. Nou ja, het niveau is deze keer niet de hele plaat lang eng hoog. Het 'We are su-hunlight, we are go-holden'-refreintje in "Children Of The Chosen" - een techniek die hier te lande toch vooral bekend van is Rohonnie Tohober - is te lullig voor woorden. Gelukkig is dat het op een na kortste van de zeven songs, die eens géén conceptalbum vormen. De prog varieert van ingetogen, met soms zelfs Venice-achtig zoete koortjes ("The Way Home") tot lang uitgesponnen verhalen (opener "Lifeline" van een kwartier en het Kansas-achtige "So Many Rhoads" van bijna een half uur, inclusief de ritmische variatie die we ook al van Spock's Beard kennen). Dream Theater-trommelaar Mike Portnoy is ook op dit album zeer herkenbaar. Met enige regelmaat worden saxofoons en andere blazers tevoorschijn gehaald, zoals het in Morse's tijd in Spock's Beard vaker gebruikelijk was. Morse speelt de cd vol met alleen zijn vaste maatjes, Portnoy en bassist Randy George. Pas op de limited edition met zes extra tracks doen onder anderen Paul Gilbert and Paul Bielatowicz nog mee op bijvoorbeeld covers van Elvis Costello en The Osmonds(!). Dit album is logischerwijs meer toetsengeörienteerd, maar nog steeds typisch Neal Morse.

Meer op File Under over Neal Morse (6)

Neal morse is een muziekant
Eerst niet christelijk nu wel
Ik vind hem zelf goed! Hij is meer van de alternatieve rock maar supper goed YouTube maar ff naar z'n album lifeline!