waarom hebben afstandsbedieningen vaak rubberen knopjes?

Een soort van anti-slip. De afstandbediening schuift niet zo gemakkelijk over de tafel. (Minder kans op krassen).

Toegevoegd na 1 minuut:
Tenminste als je die rubberknopjes op de achterkant bedoelt.

Toegevoegd na 3 minuten:
Ik heb hier twee afstandsbedieningen liggen, die hebben aan de voorkant hardplastic druktoetsen.

De knopjes moeten bij indrukken kleine contactjes doorverbinden die op een printplaat eronder zitten.

Met de oudere technieken voor afstandbedieningen moesten er verende metalen contactjes tussen knop en printplaat zitten, en had je allemaal losse knopjes die wel elk van een eigen opdruk voorzien moesten zijn. Dus ze moeten goed gesorteerd aangebracht worden.
Dat maakt zo’n afstandbediening tot een relatief ingewikkeld te produceren artikel.

Met de moderne methode van rubberen knopjes maak je in één keer één printplaat met elkaar niet rakende contactlipjes. En daarbovenop leg je één precies passend rubber “matje” waarin alle bedrukte en voorgevormde knopjes zitten met elk een onderkant die elektrisch geleidend is. Als je het rubberknopje indrukt wordt dat geleidende voetje dóór een verend randje eromheen op de contactlipjes gedrukt. Normaal kan het die lipjes dus net niet raken, maar wel bij indrukking, omdat rubber kan vervormen. Je hebt geen aparte verende contactjes nodig.

Met deze productiemethode heb je veel minder losse onderdelen, waardoor het artikel goedkoper gemaakt kan worden. En je vingertop glijdt niet zo gemakkelijk van de kleine knopjes af.
Deze techniek vindt ook elders voor toetsenborden toepassing, bijvoorbeeld bij draadloze telefoons.