Hoe komt dat honden van hetzelfde soort ras (bijna) altijd op elkaar lijken?

Honden van hetzelfde soort ras lijken op elkaar, omdat ze evolutionair gezien weinig baat hebben bij diverse gezichten.
De verbazingwekkende verscheidenheid aan menselijke gezichten - veel groter dan die van de meeste andere dieren - is het resultaat van evolutionaire druk om ieder van ons uniek en gemakkelijk herkenbaar te maken, volgens een studie van wetenschappers van de University of California, Berkeley.
Onze zeer visuele sociale interacties zijn vrijwel zeker de motor van deze evolutionaire trend. Veel dieren gebruiken geur of vocalisatie om individuen te identificeren, waardoor onderscheidende gelaatstrekken onbelangrijk zijn, vooral voor dieren die in het donker rondzwerven.
Koningspinguïns hebben, zoals de meeste dieren, zeer vergelijkbare gezichten, waarschijnlijk omdat vocalisatie, niet het zicht, de belangrijkste manier is waarop ze elkaar herkennen. Mensen zijn daarentegen afhankelijk van visuele herkenning, wat leidt tot de evolutie van individueel unieke gezichten.
Onderzoekers vergeleken het genoom van mensen wereldwijd en ontdekten dat er sprake was van een grotere genetische variatie in de delen van het genoom die de gezichtskenmerken bepalen. Dat wees erop dat de verschillen tussen het gezicht van de één en het gezicht van de ander evolutionair gezien voordelig zijn.
Genetische variatie wordt door natuurlijke selectie beperkt. Maar hier zien we het tegenovergestelde: de selectie zorgt ervoor dat de variatie in stand blijft. Maar waarom is het voordelig om er allemaal anders uit te zien? Mensen zijn bijzonder goed in het herkennen van gezichten: een deel van het brein is er zelfs in gespecialiseerd. Onderzoek toont nu aan dat natuurlijke selectie ertoe leidde dat we er uniek uitzien en gemakkelijk te herkennen zijn. Het is duidelijk voordelig voor mij als ik anderen goed kan herkennen, maar het is ook voordelig voor mij als anderen mij herkennen. Anders zouden we er allemaal hetzelfde uitzien. We herkennen mensen duidelijk aan de hand van verschillende visuele eigenschappen – bijvoorbeeld hun grootte of hun tred – maar de onderzoeksresultaten suggereren dat we het sterkst afgaan op het gezicht.