Hoe vat een huisdier ons lachen op?

Grappig dat wij mensen ervan uitgaan dat dieren dezelfde emoties ervaren als wijzelf en zo dus menselijke eigenschappen aan dieren geven. Wanneer een hond woedend tegen je blaft, denken wij al snel dat hij boos is, je als vijand ziet of waarschuwt dat je niet in zijn buurt moet komen. Oké, de hond reageert geagiteerd, maar is hij werkelijk boos? Hij kan ook wel bang zijn of zijn dominantie willen aantonen....kortom, we wéten het niet en zelfs wetenschappers, die zie zich met dierengedrag bezighouden, zullen het nooit echt zeker weten omdat het zielsleven van dieren nooit is aangetoond en bewezen. Dieren praten niet in onze taal en kunnen het noch ontkennen, noch bevestigen.

Je kunt dus nooit weten wat een dier denkt wanneer hij/zij mensen meemaakt. Feit is wel dat zij menselijke emoties herkennen en daarop anticiperen. In hoofdzaak reageren zij op de klank van de stem. Ik heb het bij mijn hond (Duitse herder) wel eens uitgeprobeerd. Met harde stem zei ik "je bent lief"! en keek daarbij boos. Hij dook in elkaar en keek me schuldbewust aan. Vervolgens ging ik bij hem zitten en aaide hem, terwijl ik zei: " je bent een stoute hond"...hij kwispelde en was blij. Normaliter zei ik het woordje 'stout' wel vaker als hij slecht gedrag vertoonde, maar dan wel op hardere toon. Onze taal verstaan ze dus niet, maar wel de klank en toon ervan.

Een dier voelt onze emoties dus wel goed aan. Als ik een keer niet lekker ben of ziek, zal mijn hond ook bij me blijven liggen en zal zelfs met tegenzin meegaan als mijn man de riem pakt om met hem naar buiten te gaan. De kat zal het worst zijn....die interesseert het niet. Katten en honden zijn ook niet te vergelijken in gedrag, omdat een kat weinig trouw kent. Die zijn veel eigenzinniger en op zichzelf bewust. Toch hebben ze wel emoties, ze weten het als je boos bent en vliegen weg als je ze betrapt op iets waarvan ze inmidels weten dat je er boos om wordt. Ook als mijn zoon een paar dagen weg is, blijft de kat steeds weer op de vensterbank kijken waar hij blijft, op die tijden waarop hij normaliter altijd thuis komt. Hij mist hem dan echt en dat merk je aan zijn gedrag.

Lachende mensen hebben voor een dier geen bedrukte sfeer en ze zullen dan ook geen bedreiging voelen. De buurhond van jou, weet inmiddels dat een blaf hem een kroel achter zijn oren oplevert en gebruikt deze wetenschap, dat erom gelachen wordt interesseert hem echt niet. Probeer het maar eens uit, door op zijn blaf te reageren zonder erbij te lachen.