Zijn dieren zich bewust van een eventuele handicap?

van een aangeboren handicap zijn katten zich niet bewust, ze weten niet beter, en het is niet zo dat ze kijken en vergelijken met soortgenoten.
treedt de handicap later in het leven op, dan is de kat zich hier zeker van bewust, hij zal moeten wennen en compenseren.
als dat eenmaal een tweede natuur is geworden, is de kat zich er niet meer van bewust.

je vraag ging over dieren in het algemeen, maar ik kan alleen spreken voor katten :)

Ja, het (voor mij) meest indringende bewijs daarvoor was een moeder-pimpelmees, die het slap-hangende pootje van één van haar kinderen met haar snavel probeerde op de tak te tillen, en dat maar blééf proberen. Af en toe hing met een teen even op de tak, maar zakte dan toch weer weg, waarna ze onvermoeid doorging : dat pootje van haar kind móést op die tak....
Ook weet ik, dat bijv. in een wolvenroedel (waar een doorlopend checken van de rangorde is), een gewonde alfa nog een tijd verzorgd zal worden door de ranglagere wolven, al weten ze, dat hij/zij eigenlijk niet de absolute leider is die hij/zij hoort te zijn op dat moment.
Ook in een groep leeuwinnen zal een bij de jacht gewonde groepsgenoot niet verstoten worden, maar mee mogen eten, al heeft ze niet geholpen bij de jacht.

Mijn poes van 20 jaar had er geen benul van dat ze dement was, Ze zat met een gerust hart midden op de toch wel drukke weg en zelfs deed ze daar een dutje. Binnen houden kon ik haar niet, omdat het dat moment hartje zomer was. Toch was er één keer een automobilist die de poes te laat zag en haar aanreed. Toen heb ik haar maar rustig laten inslapen.
Zij heeft nooit gemerkt dat ze anders was. Ik wel.

Ik heb jarenlang een kat gehad die een van haar achterpootjes had verloren tijdens een valongeluk. Met haar drie pootjes kon ze goed leven, alleen liep ze nooit zo snel en kon ze bijna niet springen. Ik kreeg niet de indruk dat ze zich bewust was van haar handicap en kwetsbaarheid. Ze bleef alsmaar proberen vogeltjes en vleermuizen te vangen, ook al lukte haar dat nooit.
Als ik bezoek kreeg van iemand met een hond (groot/klein maakte niet uit) rende ze zo hard ze kon, woedend, naar de hond om hem weg te jagen uit haar territorium.
En terwijl zo'n hond haar best te pakken had kunnen nemen, rende hij toch met de staart tussen de benen zo snel mogelijk de deur weer uit.
Hond en kat leken zich niet bewust van de kwetsbaarheid van het katje.

Sommige honden zijn zo doorgefokt dat je misschien wel kunt spreken van een gehandicapte hond. Kijk naar de chihuahua. Dit beestje is zo klein gefokt dat zijn oogjes niet meer in zijn schedeltje passen.
Toch heb ik chihuahua's gezien die zich niet bewust zijn van het feit dat ze zo klein (gehandicapt??) zijn t.o.v. een andere hond die nog wel redelijk dicht bij het postuur van zijn voorvader (wolf) komt, en zich gedraagt als een stoere alfahond.

Het lijkt er op dat deze dieren zich in ieder geval niet bewust zijn van hun handicap.

Voor honden met geamputeerde staarten is de mogelijkheid om zich ten opzichte van andere honden verstaanbaar te maken verkleind. Vanaf 2003 is het amputeren van staarten verboden. Rottweilers en Dobermanns hadden daar echt last van. Er is studie naar gedaan.
Ook voor het houden van evenwicht is een staart van groot belang. Een kat zonder staart heeft ook last bij een grote sprong om het evenwicht te bewaren. Een hond zonder staart heeft last bij het zwemmen, voornamelijk bij het keren.
Misschien zijn ze het zich niet bewust, maar onderbewust weten ze dat er iets te kort schiet.