kan een hond een thia krijgen?

Bij mensen heeft men het vaak over CVA (Cerebro Vasculair Accident = 'hersenbloedvatbeschadiging') in plaats van over een beroerte, en vaak ook over een TIA (Transient Ischaemic Attack= 'voorbijgaande belemmering in de bloedtoevoer').
Een CVA is blijvend en kan door afsluiting van een bloedvat (ischemie) of door een bloeding (hemorrhagie) onstaan.
Een TIA is feitelijk géén beroerte want een TIA is tijdelijk in tegenstelling tot een bij beroerte waarbij sprake is van een blijvende beschadiging.

Ook bij honden komen soortgelijke verschijnselen voor. Bij de hond komt een echte beroerte echter maar zelden voor.
Meestal is er sprake van een TIA. De oorzaak is niet altijd bekend maar de meest voorkomende oorzaak bij honden lijkt het perifeer (of geriatrisch) vestibulair syndroom, een beschadiging bij het evenwichtsorgaan.
Symptomen
Symptomen van een TIA bij de hond kunnen zijn: hoofd kantelen, verlies van evenwicht, bewegen in cirkels, omvallen, eten van één zijde van de etensbak, verkeerd reageren bij roepen van de naam, verwarring, depressie, blindheid, sloomheid, abrupte of een drastische verandering in gedrag, verlies van controle over de blaas of darmen en/of epileptische aanvallen.
Dat er zoveel symptomen zijn heeft onder andere te maken met de plek van de beschadiging.

Diagnose en therapie
Voor er bij een scheve kopstand een te sombere diagnose wordt gesteld moet eerst vast staan dat er geen sprake is van de meest waarschijnlijke oorzaak daar van: het perifeer (of geriatrisch) vestibulair syndroom.

Een onderzoek door een dierenarts is de eerste stap. Omdat deze aandoening veel voorkomt en meestal snel verbetert zonder therapie kan de dierenarts besluiten een afwachtende aanpak te volgen. Hoewel een ernstige afwijking niet geheel kan worden uitgesloten, herstellen de meeste dieren met deze aandoening namelijk spontaan. Vaak treedt al binnen 24-48 uur verbetering op, een volledig herstel duurt vaak langer.

Voor die gevallen waarin er geen verbetering is kan verder onderzoek gedaan worden in de vorm van bloedonderzoek, CT-of MRI-scan, de laatste twee zijn dure onderzoeken.

Vaak wordt toch begonnen met een ontstekingsremmer en antibioticakuur om een eventuele (niet bewezen) infectie tegen te gaan.