voelt een parkiet verdriet als zijn beste kameraad opeens weg is?

verdriet is een groot woord.
je parkiet zal ongetwijfeld van slag zijn door het overlijden van z'n maatje.
zeker als groepsdier zijnde zal het niet makkelijk voor hem zijn.
ik ben verder geen parkietenkenner, maar het lijkt me niet verkeerd het beestje wat extra afleiding en aandacht te geven.

Parkieten zijn groepsvogels, twee bij elkaar is eigenlijk al te weinig.
Maar nu is zijn maatje dood.
Voor deze parkiet zijn nu dus alle parkieten dood .
Het voelt voor hem, als enige overblijver. van de parkieten.
Parkieten passen zich meestal wel weer snel aan.
Dus maar een nieuw maatje er bij .
Hij heeft dus verdriet van het verlies van zijn maatje en het verlies van alle parkieten die hij kent, ( een maar) is dus erg eenzaam.

Het parkietje heeft er 5 jaar samen mee in 1 kooi gezeten dus ja, missen zal die zijn maatje zeker. Dit kan zich uiten in niet eten en stil in een hoekje zitten. Na enkele dagen krijgt ie toch wel honger en gaat best eten maar kan wat angstiger zijn als anders, lijkt minder tam ook.Je kan na een paar daagjes proberen een tam vriendje voor hem te kopen, kijken of het klikt. Overleg met de dierenzaak of je mag ruilen als het niet klikt. Parkieten en papegaaien vereenzamen snel.

Love bird's is de bij naam in het Engels . Niet voor niets ze houden van gezelschap . Liefst mannetje vrouwtje. Zijn ze nog jong en wil je ze heel tam krijgen moet je ze alleen zetten zodat ze zich op jou richten . Ja geef ze een spiegeltje wat aandacht , en ja evt een nieuwe partner zou het leukste zijn . Ja het is sneu je partner kwijt te raken ook voor een parkiet . :(

Een tijdje terug is bij mij een parkiet het raam uitgevlogen. Hij leefde samen met een pop en het koppel was erg aan elkaar gehecht. Toen de man wegvloog heeft de pop luid zitten schreeuwen voor het raam. Heel aangrijpend. Ze zocht daarna een dag lang de kooi af en bleef uit het raam turen onder luid geschreeuw. Op aanraden van de vogelopvang heb ik er snel een andere pop bijgezet. We zijn nu twee maanden verder en hoewel het goed gaat is er nog geen echte klik. De pop schreeuwt niet meer maar tuurt geregeld onrustig uit het raam.

Mijn conclusie: de weggevlogen man was dus echt haar maatje (een toevalstreffer overigens want in de natuur zoeken parkieten vanzelfsprekend hun eigen partner uit) en die blijkt tot nu toe onvervangbaar. Hoewel parkietengevoelens natuurlijk iets anders zijn dan mensengevoelens, lijkt het er wel op dat ze verdriet had en nog steeds heeft.

Toegevoegd na 15 uur:
Correctie in de zin ' Op aanraden van de vogelopvang...' Ik heb bij de achtergebleven pop geen andere pop gezet maar een man.