Kan je liefde voor dieren in vergelijking met voorheen steeds groter worden en waarom?

Naarmate de jaren verstrijken, kan een mens veranderen. Vooral als men bepaalde leeftijden bereikt, waarin men ook weer een nieuwe of andere fase van zijn of haar leven ingaat.

Als ik het goed heb gezien, zit (of zat) je eigenlijk ook in zo'n overgansfase (nee ik bedoel niet de overgang! ;-). Ook het constant met dieren bezig zijn en ze om je heen hebben, kunnen je liefde laten groeien. Dit komt omdat een dierlijke energie bestaat uit pure energie. Liefde van dieren krijg je onvoorwaardelijk (niet helemaal, je moet ze wel te eten geven natuurlijk), is puur, en bloedeerlijk. Die pure liefde vervult je eigen ziel en energie, zodat jouw liefde groeit.

Tenminste, dat is mijn visie er op en voor mij het enige antwoord wat in mij opkomt. Zelf hou ik ontzettend veel van dieren, ze maken mij zielsgelukkig.

Daar zijn natuurlijk verschillende redenen voor ; de meest voor de hand liggende dat je niet je hele leven dezelfde blijft en voorkeuren en afkeuren kunnen veranderen, verminderen of versterken.

Het wordt pas een probleem als het een verstikkende dierenliefde wordt, waardoor je je over teveel dieren wilt gaan ontfermen (waardoor je ze niet meer goed kunt verzorgen en het feitelijk dierenmishándeling wordt) en de normale menselijke contacten gaat verwaarlozen. Vaak ligt de oorzaak dan ook al op het sociaal/psychische vlak, en moeten de dieren iets ´compenseren´ dat bij mensen wellicht een flinke deuk heeft opgelopen. Liefde en vertrouwen vooral.

Maar zolang daar geen enkele sprake van is en je ook niet langzaam die kant uit gaat, is er niks mis mee gewoon veel van dieren te houden. Maar wees je bewust van de valkuilen en de risico´s, vooral als je recentelijk een groot verlies te verwerken hebt gehad of je ernstig bedonderd bent door iemand die je na stond.

Werkelijk niet kunnen slapen van het idee van dierenleed lijkt me eerlijk gezegd wel een beetje op het randje. Wellicht kun je dat het best kanaliseren door te kijken of je op vrijwillige basis iets kunt doen voor dieren, bij de dierenbescherming, een asiel of een dierenambulance bijvoorbeeld.

Het kan zijn omdat je meer openstaat voor dieren waardoor je voelt wat je eigen dieren nodig hebben. Daarnaast besef je hoe machteloos je in de wereld staat tegen dierenleed. Juist door oa internet hoor je veel meer over dierenleed als vroeger. Er wordt steeds vaker gezegd dat een dier als product gezien wordt. Iemand die een dier mishandeld krijgt hele lage tot geen straffen juist doordat onrecht trek je het jezelf sneller aan.

Ooit zei iemand tegen mij "hoe meer je mensen leert kennen, hoe meer je van dieren gaat houden". Dat klopt. Ik heb weinig met mensen (ik heb me vaak vergist etc. daar kan ik uren over doorgaan). De liefde/warmte die je van een dier krijgt is altijd oprecht. Dat kan ook een reden zijn.

zo zie je er zijn diverse redenen waarom het kan groeien.

Ik wou dat ik je 10x 'goeie vraag' kon geven, maar helaas, dat kan niet.

Jouw vraag verwoordt iets wat ik precies zo heb ervaren de laatste paar jaar, en het wordt steeds sterker.

Ik ben ook altijd heel erg gek op dieren geweest en heb als kind altijd erg graag een hond willen hebben maar dat was iets wat mijn ouders niet wilden. Zo'n 20 jaar geleden heb ik voor het eerst een hond gehad, vanaf pup totdat hij overleed, iets ouder dan 10. Toen hij overleed hadden we nog een andere hond, die zo'n 6 jaar jonger was. De dood van de eerste hond heeft me heel erg aangegrepen. Toen de 2e hond overleed op nog jongere leeftijd wilde ik absoluut geen hond meer, ik kon het niet meer opbrengen, de zorg en het verdriet.

Ik heb dat zo'n 4 jaar volgehouden. Ik weet niet meer precies hoe het begonnen is maar aan het begin van de zomer van 2012 kreeg ik via een bekende sociale website een hoop informatie over dieren (hoofdzakelijk honden en katten) die in dieren "opvang" plaatsen werden gebracht en 85 - 90% van deze dieren werden afgemaakt. "Euthanasie" noemen ze het, maar dat is een valse verwoording van wat er in werkelijkheid gebeurt.

Het was te erg voor woorden, en ik voelde me er verantwoordelijk voor als ik niets zou doen. Weken achter elkaar spendeerde ik avonden, vaak tot diep in de nacht, met het verspreiden van informatie en verzoeken aan ontelbare mensen en websites om dieren te redden van een miserabele dood. Het goeie gevolg was dat met de hulp van vele andere dierenliefhebbers met mij, veel dieren inderdaad werden gered, en geadopteerd.

In juni was er een hond die me zo aansprak dat ik besloot te proberen haar te fosteren, dat betekent dat een hond bij ons thuis komt, en bij ons blijft totdat er een adopter wordt gevonden. Ik dacht op dat moment dat ik alles wist, maar al snel bleek dat dat niet waar was. Dagen heb ik aan de telefoon gezeten, en heb er nachten niet van geslapen; uiteindelijk aan het eind was ik een dag te laat. Ze was dood.

Vlak daarna hebben we toch onze eerste foster hondje "Missy" gekregen, vlak daarna nog 1 die binnen een week was geadopteerd, en daarna nog twee zodat we voor een paar weken 3 honden hadden. We besloten toen om de hond die het eerste bij ons was zelf te adopteren, maar wel blijven we honden fosteren. Op dit moment hebben we 1 andere foster, en hij is al officieel geadopteerd en gaat komende zaterdag naar zijn nieuwe huis.

Toegevoegd na 5 minuten:
Ik kan niet meer daar de fotoos on line kijken Je bent dus niet de enige die dit zo ervaart.