Welke herder-soort is het meest gezond?

Er zijn best wat ontkende herdersoorten. Zoal de shilohsheperds. Deze soorten zijn gezond te noemen, maar die vind je niet snel als adoptiehond. Goed zoeken op internet en lezen.

De uiteindelijke leeftijd van de meeste herders ligt tussen de 11 en 13 jaar. De kleine herdersoorten worden ouder. Bijvoorbeeld een Pyreneese herdertje, niet doorgefokt en in de meeste gevallen kerngezond.

De Duitse herder met de aflopende rug staat bekend om de slechte heupen. Dat wordt veroorzaakt door langdurig fokken op een lichaamsbelijning die zogenaamd mooi is, maar ten koste gaat van de bot-aansluiting.

De Mechelaar is in de meeste gevallen gezond te noemen, maar als je die als asielhond zoekt, moet je ook de achtergrond achterhalen.

Bij alle herdersoorten is het van zeer groot belang dat ze goed zijn opgevoed. Het zijn waak en verdedigingshonden en als ze geen of weinig leiding hebben gehad, lopen ze uit de hand. Die kans is bij een asielhond groter, omdat de reden van afstand doen vaak is, dat men het dier niet de baas kan.

Laat je dus aan alle kanten goed voorlichten, ook over blafgedrag, wat bij waak en verdedigingshonden een probleem kan zijn bij incorrecte opvoeding.

Als je een hond wil die zo weinig mogelijk gezondheidsproblemen zal hebben en je zo zelden mogelijk naar de dierenarts hoeft, neem dan geen rashond en beter ook niet een grote. Bastaardjes zijn gewoonlijk gezonder. Er is te veel onoordeelkundig gefokt met rashonden.