Mijn kat ging dood , was het mijn kat dan niet meer?

Ten eerste wil je mijn deelneming geven voor het overlijden van je kat.
Ik vind het wel heel interessant dat jij dat zo ervaart en dat ook vertelt. Ik heb hetzelfde gehad met onze hond en eigenlijk zelf bij het overlijden van mijn vader.
Je kijkt naar dat dode lichaam, maar dat is dan ook alles. Het is een dood lichaam. Het doet niks meer en je beseft ook dat het niks meer zal doen.
Mijn moeder zei nog: net of hij zo zijn ogen open zal doen en goeiemorgen zal zeggen... Maar ik had dat gevoel helemaal niet. Het was zo bewegingsloos en onnatuurlijk dat het me niets zei.
Neemt niet weg dat ik mijn hond en mijn vader mis als ik aan ze denk in mijn herinnering, maar voor mij is het lichaam ook niet de persoon, maar juist het innerlijk is wie de persoon is, ook bij een huisdier.

Ander voorbeeld, wij hebben konijnen. Erg leuke beestjes waar ik in het algemeen helemaal gek op ben. Ze zien er allemaal even schattig uit, dus hoe kun je anders dan ze lief vinden. Echter bij de eerste aankoop hebben we een miskoop gedaan. Het was een woest en agressief konijn. Om te zien heel leuk, een albino, maar hij krabte, gromde en beet. Voor mij zag dat konijn er op den duur uit als een monster, terwijl zijn uiterlijk niet veranderd was. Ik was er werkelijk bang van. We hebben hem ingeruild voor een zelfde die er net zo uitziet, maar in mijn ogen dus veel schattiger...

Toegevoegd na 33 seconden:
Wat ik dus eigenlijk in het kort wil zeggen is: je dier is niet zijn uiterlijk, maar zijn innerlijk en dat is bij overlijden weg.

ik laat m'n katten bij me thuis inslapen, zo mogelijk.
het prettigst vind ik dan een buikprik, zodat ze rustig aan wegzakken.
als het hartje stilstaat, en de ademhaling is gestopt, is het wezen van de kat niet meteen weg is mijn ervaring.
nog een half uurtje, een uur misschien, is het jouw kat, die wel lijkt te slapen.
helaas trekt dat onherroepelijk weg, en dan heb je enkel het lichaampje nog maar.

ik zet dan wat mooie foto's van het beestje neer om naar te kijken, dat geeft me de eerste tijd veel troost.

In mijn optiek is de ziel van de kat heengegaan. Ik denk dat jij een heel gevoelig persoon bent, die uitstekend kan voelen hoe de sfeer in een ruimte of feest is. Ook kan jij de energie van je kat voelen, en voelde dus inderdaad dat de energie/de ziel er niet meer was.
Wat achterblijft is een herinnering. Het stoffelijke is een herinnering, een aandenken.

Een gokje: klopt het dat planten het heel goed doen bij jouw? Als je op vakantie bent en je terugkomt dat sommige planten het opeens minder zijn geworden. Dan hebben die planten jouw energie gemist.

Wat zul je hem missen!
Maar inderdaad niet die 'dode' kat. Dat was slechts een de aanblik van het stoffelijke overschot. De kat is dat beest dat jij je straks weer herinnert. Het beestje met zijn eigen eigenaardigheden. Ook ik heb twee van mijn katten als 'dode' kat gezien. Maar daar herinner ik mij niets van. Wel herinner ik het gevoel van de kat op schoot, of de kat die mij trots zijn dode muizen kwam brengen. Die kat zocht ik ook nog weleens toen hij er al niet meer was. Ik deed zelfs de deur nog weleens voor hem open! Helaas we zullen het nu met de herinnering moeten doen, maar die herinnering is wel echt!

Ja, dat blijft een enorme schok: Ik heb het ook met mijn dieren meegemaakt, maar ook met dierbare familieleden.
Mijn vader lag daar dood en hij was weg, gewoon weg.
Ik zag een leeg omhulsel.
Dat is een van die (gelukkig) zeldzame momenten dat je je realiseert dat het lichaam slechts een omhulsel is voor de ziel.
En wanneer de ziel het lichaam verlaat, voel je, zie je en ervaar je dat ook heel duidelijk.
Het verschil tussen een lijf met een ziel erin en een lijf zonder ziel erin is....de dood.

Toegevoegd na 12 minuten:
Jouw kat ging dood, jouw kat WAS ER NIET MEER.
Dit heb jij in je verdriet verward met: Was het mijn kat dan niet meer?

Als je huisdier dood gaat zie je inderdaad aleen nog maar zijn lichaam, en niet de kat die je had met een karakter. de vrolijkheid en alles waarvan je zo hield is er uit, zijn ziel is vertrokken en mischien echt wel naar een mooi paradijs bij zijn ouders. de kat zal niet ongelukkig zijn omdat hij niks meer voelt, maar hij zou je zeker nog wel kunnen missen waar hij nu is. met zijn lichaam kun je hem nog even herdenken en bij je houden, neem de tijd om afscheid te nemen als het mogelijk is. verschrikkelijk om voor een baasje mee te maken, heel veel sterkte.

Dat is inderdaad een heel onthutsende situatie.Helemaal in het begin, zolang de rigor mortis nog niet ingetreden is, kan je je nog vastklampen aan het idee dat je kat, hond, moeder, geliefde, nog daar is. Je kan dat nog steeds blijven doen als je ziet dat ze heel erg dood zijn.Dat komt omdat leven en dood zo ver van elkaar verwijderd zijn.
Je ziet wel dat ze dood zijn maar je weet niet waar ze naartoe zijn en dat maakt het zo akelig .Je weet ook dat het totaal nutteloos geworden lichaam , het enige wat je nog rest, je ook nog ontnomen zal worden.
Verder nog een heel levendige avond gewenst.

Geen idee waarom het verschil zo groot is. Misschien kun je goed relativeren. Ik heb mijn ervaring daaraan opgehangen. Ik had hetzelfde met mijn oma. Zij lag in de kist, toe ik er naar keke was ik heel koel en dacht: "Gelukkig ligt ze er aardig bij". Maar dit was zeker niet de vrouw zoals ik haar had gekend. Ze lachte niet, ze reageerde niet, geen geintjes meer. Het was alsof er een pop in de kist lag. Ik kon haar niet zien als die persoon waar ik altijd zo gek op was, waar ik lol om had. Ik heb zelfs (alsof het de normaalste zaak van de wereld was) zware gesprekken gehad met mijn tante, vlak naast oma. Ik kon schijnbaar het lichaam dat daar lag als lichaam/omhulsel zien. Hier had mijn oma in gehuisd.

Nee. Jaren had ik als student een hele leuke bijlesklant. Hij is inmiddels een afgestudeerde tandarts. We hebben tijdens de bijlessen wis/natuur/scheikunde altijd erg veel plezier gehad. Hij woont ook in Amsterdam. Als ik contact zou zoeken zou ik nooit meer die onbevangen joodse jongen zien die ik toen kende. Hij is niet dood, maar hij bestaat alleen in mijn gedachte, niet elders tandenborend in Amsterdam. Dus zoek ik maar geen contact met de man die ooit mijn leerling was.