Voelen katten verdriet als hun kleintjes worden weggegeven?

Jazeker, worden soms gewoon ziek van het verdriet, maar na een paar daagjes trekken ze wel weer bij

Volgens mij zeker wel.

Wij lieten moeder poes dan ook kennis maken met de nieuwe verzorgers van haar kittens en lieten de moeder relatief lang de jongen houden.
Dat laatste maakt het proces van afstand doen natuurlijker.
Zelf ben ik van mening dat jonge katjes dikwijls VEEL te jong bij hun moeder weggehaald worden, omdat hun aaibaarheidsfactor de afname vergemakkelijkt.
Ik vind dit naar de kittens EN moederpoes weinig respectvol.
Gun hen de tijd, die paar weken extra maken een groot verschil.

Onze moederpoes was zich er wel degelijk iedere keer van bewust dat een van haar jongen weg was. Ze zocht en riep, maar na een poos had ze er vrede mee en richtte ze zich weer vol overgave op de kleintjes die nog wij haar waren.
Ik had niet de indruk dat ze er echt verdrietig om was.

Het moederinstinct is (bijna) het sterkste instinct in alle dieren ( ja, mensen óók...).
Dus moederdieren zullen heel ontredderd zijn, als hun kind(eren) worden 'afgepakt'.
Denk bijv. aan melkkoeien, waarbij de kalfjes na 2 dagen van ze gescheiden worden.
Moederpoezen en -honden zullen erg gaan zoeken naar hun kinderen.
Ik heb een keer een moedercheeta gezien, die drie kittens had, en de volgende ochtend had ze er nog maar twee - leeuwen in de nacht, misschien? Ze heeft echt urenlang zitten roepen, en ging niet weg bij de boom, waar gisteren haar gezinnetje nog compleet was.

Veel afleiding geven is het beste wat we met onze huisdiermoeders kunnen doen. Dus bij poezen veel spelen, bij honden ook, en misschien wat extra trainen, zodat ze haar gedachten even kan 'verzetten'.

In de natuur worden kittens of pups verstoten na een maand of drie : dan worden ze weer loops/krols, en zwanger. Dan zullen de jonkies op eigen benen moeten gaan staan. Bij huisdieren wordt dit proces alleen versneld.

Of je het echt verdriet zou moeten noemen, weet ik niet.
Ik weet, dat dieren elkaar missen (in de zin van : één te weinig) binnen een groep of een roedel, maar of ze een emotie als 'verdriet' kennen? Het lijkt me een menselijke emotie, die wij in hun ontredderde zoeken interpreteren. Dieren leven vaak heel erg in het hier-en-nu, maar smartelijke rouwgevoelens denk ik niet dat ze hebben.
Daarvoor is zelfreflexie nodig, en ik denk niet dat veel diersoorten zelfreflexie hebben : dolfijnen misschien, en mensapen, die zichzelf ook in een spiegel herkennen.
Maar verdriet? Nee- denk het niet.

Hangt er van af wat je als "emotie" en "verdriet" omschrijft. Moederdieren die volgens hun natuur zorgend omgaan met hun kroost, doen dit instinctief. Indien ze hier niet aan kunnen voldoen, voelen ze zich afhankelijk van de soort en de omstandigheden, in meer of mindere mate niet tevreden. Anders geven ze "recuperatiepogingen" te snel op. Hoe en wanneer ze de nakomeling afschrijven, hangt ook af van de omstandigheden zoals gevaar, honger of dorst, ander kroost, nieuwe kandidaat vaders, enz...
Maar inderdaad, je kat zal haar kleintje enige tijd vreselijk missen, lopen zoeken, meelijwekkend miauwen en misschien zelfs de andere katjes naar denkbeeldige veiligheid verplaatsen. En naar die vriendelijke grote mens opkijken met in haar ogen de vraag om het weer in orde te maken. En als je dat pas na 24u zou doen, zou ze het kleintje waarschijnlijk niet meer accepteren, zoals dat meestal gaat bij katten.

Kittens worden meestal veel te snel bij de moederpoes weggehaald. Het beste is om ze niet eerder te scheiden dan met circa 12 weken. Als een kitten zelf kan eten betekent dat nog niet dat het klaar is: daarna krijgen ze nog een goede opvoeding van de moeder. Bijvoorbeeld om bij spelen niet door te bijten en nagels uit te steken, wat een groot voordeel is als ze bij hun nieuwe baasje terecht komen ;-)

Mijn kittens hield ik zelf, en na een maand of 3 begon moederpoes ze alleen te laten, en ze bleef steeds langer weg. Ook jaagde ze de kleintjes dan weg als die bij haar wilden drinken. Toen de kittens uiteindelijk een maand of 4 waren moest moeder niets meer van ze hebben. Ze ging met ze vechten als ze haar lastig vielen: het is nu tijd om je eigen leven te gaan leiden kinders!

Poezen zijn geen groepsdieren zoals honden. Als hun kinderen groot genoeg zijn gaat de moeder weer haar eigen leven leiden, en de kleintjes ook. Maar "natuurlijk" is dat na 3 tot 4 maanden, en niet zoals zoveel mensen doen al na 6 weken. Dat is niet goed voor zowel moeder als kittens.

Antwoord op je vraag is dus: Als het tijd is om op eigen benen te staan voor de kleintjes dan vindt de moederpoes dat prima. Als je de kleintjes te vroeg bij haar weghaalt niet ;-)

de meeste katten wel ja! Maar sommige katten denken ook gewoon ´boeie´ maar meestal missen ze hun kleintjes wel. dat duurt dan een paar dagen/weken.