Wat zijn jullie gevoelens voor je huisdieren?

ik heb 3 katten en die beschouw ik als mijn kinderen.

ik heb geen huisdieren maar wanneer ik bij mn ouders op bezoek kom wordt ik altijd bijna opgegeten door de hond omdat ie zo blij is om me te zien, dit vind ik altijd wel een leuk gevoel..

Ik had ooit een (terroristisch aangelegde) dwergpapegaai. Het was een vreselijk ding, alles werd gesloopt, geen enkel boek was veilig en toch was ik gek op het dingetje. Hij kon zich zo onschuldig voordoen. Was super in acteren: Als hij geen aandacht kreeg, ging die mank lopen, totdat iedereen om hem heen stond van: "Wat heeft Sjaak nu toch weer" en dan liep die weer als een kievit.
Ik zou er zo 1000 Euro voor over hebben om hem weer terug te krijgen uit de dood.

Momenteel heb ik een konijn. Hij heeft een heel wat vredelievender karakter dan bovengenoemd beestje. Het is een schat van een dier, zal je nooit bijten (af en toe pakt hij iets te enthousiast het vitaminepilletje van mijn hand, waardoor ik zijn tanden voel, maar zo gauw hij in de gaten heeft dat hij mijn vel vast heeft, laat die los).
Het is een mak diertje, dat me in de loop van de tijd wel veel dierenartsrekeningen bezorgd heeft. Toch zou ik hem nog niet willen missen (hoewel ik er wel rekening mee moet houden dat het elk moment afgelopen kan zijn. Meneer is van april 2000 en zit dus al redelijk in zijn extra tijd).

Mijn gevoelens voor mijn 2 schatjes zijn niet in woorden uit te drukken.

Ik heb 2 pitbull pups van 5 maanden oud ( witte/blauwe) en deze honden zijn mijn alles.

Ik zie ieder levend dier dat ik 'in huis haal' als onderdeel van het gezin. Enige tijd geleden is onze oudste kat (Sasja) op 14+ jarige leeftijd overleden en dat was een pijnlijk moment. Ze was al bij ons vanaf onze studententijd. Nu na een jaar hebben we Luna(tic) gekocht om het gat op te vullen dat er was onstaan voor Boris, onze overgebleven kat. Daarmee is zijn aandachtseis een stuk omlaag gegaan en kunnen de buren ook weer uitslapen. Het is veel werk zo'n kleintje, vooral als ze zo intelligent is als deze, maar je kunt er gewoon niet om heen dat het vertederend is en grappig en dat het toch een kind is (of het nu een kat is of niet).

Ons gezin zal binnenkort worden uitgebreid en we hopen dat zowel Boris deze verandering beter kan accepteren (door de komst van Luna) en dat als de kleine gaat kruipen Luna iets minder 'adhd' is (ze zal dan tenminste naar buiten kunnen).

Dit is even een uitleg van hoe wij voor onze katten voelen. Ze zijn een onderdeel en ik zou het ook niet kunnen om, zoals ik ook wel zie gebeuren, een weg te doen omdat 'ie toch wel wat vervelend is, nu hij oud is'. Sasja was niet zindelijk meer toen ze oud werd (als ze sliep), maar daar zijn oplossingen voor.

Kort door de bocht: Ik hou meer van (huis)dieren dan van mensen!

Ik heb twee katten. Ik mis ze als ik op vakantie ben, en vind het heerlijk als ze 's avonds op de bank bij me komen liggen, of 's nachts op bed komen liggen.

Inderdaad kunnen ze soms irritant zijn, maar de halsbrekende toeren die ze soms uithalen, en de vertedering als ze tegen elkaar aan liggen, zorgt ervoor dat ik ze niet uit mijn leven kan missen.

Onze labrador is alles voor ons! Ze vrolijkt je op als je triest bent, ze maakt je aan het lachen als je sikkeneurig bent, en je krijgt een dikke zoen als je net gedoucht bent! De interactie met een hond is onbeschrijfelijk, en de liefde van een hond is onvoorwaardelijk!
We hebben ook hele lieve katten, maar die gaan veel meer hun eigen onafhankelijke gang, waardoor de band weer heel anders is.
Wie niet van de dieren kan houden, kan zeker niet van de mensen houden!

Mijn hond is mijn kind, mijn vriend en allerbeste maatje. Mijn cavia´s heb ik toch wel een andere relatie mee, veel minder hecht dan met mijn hond, maar toch houd ik wel van ze, ze zijn heerlijk om naar te kijken als ze bezig zijn, of ze nou ruzie maken of heerlijk liggen te slapen.

mn alles ,mn kind, mn vriend, mn maat ,mn partner, de enige die me begrijpt, de enige die geen ordeel heeft, de enge die me altijd lief heeft.kortom. mn kat is mn beste vriend...

Als ik mijn 2 honden (en 1 kat) niet had gehad,zou ik niet weten hoe ik zo goed door een moeilijke periode in mijn leven gekomen zou zijn.
Niets is beter om de spinnenwebben in je hoofd te laten verdwijnen dan bij weer en wind (ook mooi weer!) naar buiten te móeten,van hun ongecompliceerde vrolijkheid te genieten,en daarbij, ook heel belangrijk,andere hondenbezitters te ontmoeten.
Zoveel verschillende mensen van zo diverse achtergrond
te leren kennen is heel leerzaam,en door de eerste gemeenschappelijke interesse is contact snel gelegd.
Je moet er wel de tijd voor hebben.....