De SRV-man toeterde in de straat, een elektrische deken kocht je uit een vitrine bij de Kijkshop en voor girokaarten moest je naar het postkantoor. Kun jij je deze 6 winkels van vroeger nog herinneren?
Af en toe verandert er wat in de winkelstraat, maar die veranderingen gaan zo geleidelijk dat het helemaal niet opvalt. Pas als je foto’s ziet uit de jaren 70, terugdenkt aan je eigen jeugd of oude reclamefilmpjes bekijkt, realiseer je je: er is toch flink wat veranderd de afgelopen tijd. Waar zijn de kruidenier, markramer en de kolenboer gebleven?
Kun jij je de SRV-wagen bijvoorbeeld nog herinneren? Die toeterde altijd een paar keer als hij de wijk in reed, en dan kwam iedereen met lege flessen en een boodschappenlijstje naar de wagen om een snelle boodschap te halen. Laten we even herinneringen ophalen: ken jij deze 6 winkels van vroeger nog?
1. Kijkshop: kijken, kijken én kopen
Dat was hip: een winkel vol vitrines, waar je kon uitzoeken wat je wilde kopen. Vooral elektronica lag er in de uitstalkasten, van elektrische deken tot frituurpan, en van walkman (ook zo’n nostalgisch ding) tot kruimeldief. Dan kwam een winkelmedewerker met een sleutelbos als een cipier, om jouw aankoop uit de glazen kast te bevrijden. De Kijkshop heeft het nog een tijdje als webwinkel geprobeerd, maar moest toch onlangs definitief het faillissement aanvragen.
2. Platenzaak: bladeren door de bakken
Uren bladeren door de bakken met nieuwe lp’s, wie herinnert zich dat niet? Aan de balie kon je dan een lp luisteren, en nog één, en nog één .. totdat de verkoper je vroeg om te vertrekken, want die wist heus wel dat jij van je zakgeld geen stapel elpee’s kon betalen. Af en toe een singeltje, dat ging nog net: aan de muur hing de top 10 en de papieren Top 40 mocht je gratis meenemen bij de kassa. Gelukkig wordt de ouderwetse pick up weer een beetje populair, in sommige grote steden komt de platenzaak terug. Heerlijk, de geur van vinyl!
Ouderwetse platenspelers in een nieuw jasje kopen
3. Postkantoor: in de rij voor de deur
Je zult het de jongste generatie moeten uitleggen: brieven en kaarten verstuurden we niet via de computer, gewoon via de brievenbus, met een postzegel erop! En die postzegels kocht je bij het postkantoor, waar je ook pakjes ophaalde, je postbus leegde, je giro-rekening regelde en een strippenkaart kocht. De dienstverlening van het postkantoor werd steeds uitgebreider: studenten haalden daar hun OV-kaart op én je kocht er kaartjes voor concerten. Daar zaten we in een rij voor de deur, ’s ochtends vroeg, op tuinstoeltjes of in een slaapzak, om vooral de eerste te zijn als de verkoop voor een populaire artiest begon.
4. Végé: ze hadden alles (en nog meer)
Een kleine supermarkt in de buurt, waar je alles kon kopen. Van kattenvoer tot theebiscuitjes, van binnenband tot roddelblad: de Végé had het altijd wel op voorraad. De winkeltjes waren zo vol gepropt, dat je soms moest vragen waar iets lag – gelukkig wist de eigenaar het feilloos te vinden. Nog zo’n ouderwetse gewoonte: als kind werd je naar zo’n buurtsuper gestuurd met een boodschappenbriefje, een tasje en de portemonnee. Je zocht bij elkaar wat je moeder of vader op het lijstje had gezet, en dan gaf je gewoon de hele portemonnee, compleet met betaalcheques, schoolfoto’s en bonnetje van de stomerij, aan de kassière. Die haalde eruit wat nodig was, stopte het wisselgeld terug, bonnetje erbij, een pepermuntje of een dropje voor jou, en een fijne dag!
5. Videotheek: wel de banden terugspoelen
Er schijnt ergens in Nederland nog één videotheek te bestaan, de laatste der Mohikanen. Wie kan zich nog herinneren dat de eerste videotheken werden geopend? In het begin kon je bij je videobanden ook een videorecorder huren, want die had niet iedereen in huis. Ideaal voor een kinderfeestje! Herinner je je de stress nog als je een videoband moest terugbrengen, maar je kon nergens de videopas vinden en de videotheek kon elk moment dichtgaan? En dan moest je ‘m ook nog gauw terugspoelen, want anders kreeg je een boete.
6. Stoffenwinkel: precies op maat afgeknipt
Vroeger in elke binnenstad, tegenwoordig met een lantaarntje te zoeken: de stoffenwinkel. Als je zelf kleren wilde maken, of je moeder ging voor jou aan de slag voor een nieuwe outfit, begon je met een rondje in de stoffenwinkel. Welke stof? Welke kleur? Wat kostte dat? En had je nog ritsen, knopen of garen nodig? Je wees de stoffen aan als ze ergens hoog op een plank lagen, en als je er zelf goed bij kon, liep je met de rol stof naar de kassa. Daar werd de lengte stof die je nodig had voor je afgemeten en geknipt. En bovendien kreeg je hier altijd goed advies, want de mensen die in de stoffenwinkel werkten, wisten precies hoe je een lastig patroon moest aanpakken.
Lees ook:
- Waar is de SRV-man met de rijdende supermarkt eigenlijk gebleven?
- Tegenwoordig winkel je online. Wat zijn betrouwbare winkels? Hoe winkel je veilig online?