Vera (44) wilde dolgraag kinderen, haar man Dave absoluut niet. Dat hun inmiddels twaalfjarige zoon geen resultaat is van een ongelukje maar van opzet, weet Dave nog steeds niet. Hoe ver zou jij gaan voor een kinderwens?
“Hij zou me dat nooit vergeven.”
Geen kinderwens
“Dave en ik kregen een relatie toen ik 23 jaar oud was: nog veel te jong om over kinderen na te denken. Daar waren we beiden totaal niet mee bezig, en daarom kwam het ook lang niet ter sprake. Misschien hebben we het wel eens kort genoemd, en zijn we beiden iets van ‘pff, dat weet ik nog niet, hoor’, maar echt serieus hebben we het er niet over gehad. Eigenlijk ging ik er een beetje automatisch van uit dat die kinderen er ooit wel zouden komen. Toen het na een jaar of 3 serieus ter sprake kwam, schrok ik dan ook: Dave zei eigenlijk niets voor kinderen te voelen.”
Meer spanning en kinderwens
“Toch dacht ik er toen nog niet zoveel van, en maakte ik daar ook geen groot probleem van. Ik was 26, nog steeds jong, en ik dacht dat hij wel van gedachten zou veranderen. Maar dat was niet zo. En hoe duidelijker dat werd, hoe meer spanning er in onze relatie kwam: vooral toen vriendinnen wel aan kindjes begonnen. Ik begon steeds meer hints te geven en grapjes te maken over potentiële kinderen, waarop Dave steeds afwijzender begon te reageren. ‘Je weet toch dat ik echt geen kinderen wil?’ zei hij op een gegeven moment.”
Moeilijke keuze
“Toen pas besefte ik me dat dit wel eens een groot probleem kon worden. Ik heb daar toen een lang gesprek met hem over gehad. Het was vreselijk. Ik moest kiezen tussen afscheid nemen van de liefde van mijn leven als ik ooit kinderen wilde, of bij hem blijven in de wetenschap dat ik nooit kinderen zou krijgen. Ik koos uiteindelijk voor dat laatste, omdat ik te veel van Dave hou en me niet kan voorstellen ooit nog een relatie met iemand anders te willen.”
Veel verdriet
“Ondanks die keuze, bleef het aan me vreten. Hoe ouder ik werd, hoe groter het verlangen naar kinderen. Toen mijn jongere zus een dochter kreeg en ik op mijn 31e tante werd, vond ik dat ontzettend moeilijk. Ik wilde blij voor haar zijn, maar ik stroomde over van jaloezie. Ik heb daar vaak om gehuild en probeerde dat voor Dave verborgen te houden. Ik was bang dat hij aan onze relatie zou gaan twijfelen. Mijn verdriet werd steeds groter, tot er op een gegeven moment een afschuwelijke gedachte in mijn hoofd opkwam: als ik per ongeluk zwanger zou worden, dan kon Dave me dat moeilijk kwalijk nemen, toch?”
Stoppen met pil voor kinderwens
“Voordat ik van gedachten kon veranderen, besloot ik het te doen. Met trillende handen haalde ik mijn pil voor die dag uit de verpakking en spoelde hem weg. Om het extra geloofwaardig te maken, klaagde ik tegen Dave dat ik die dag misselijk was en over had gegeven. Zo zou het niet vreemd zijn dat de pil zijn werk niet had gedaan. Na een paar weken was het al raak. Ik kon mijn geluk niet op, maar moest dit verbergen voor Dave. Ik moest net zo verbouwereerd zijn als hij.”
Abortus
“Het opbiechten dat ik zwanger was vond ik vreselijk. Ik was als de dood dat hij meteen aan me zou merken dat ik aan het liegen was. Bovendien was ik bang voor zijn reactie: wat als hij aan zou dringen op een abortus? Dave was echter zo van slag door de zwangerschap dat hij totaal niet doorhad dat ik loog. Hij geloofde mijn verhaal over de pil meteen. Die is immers niet voor 100 procent betrouwbaar. Maar abortus kwam wel ter sprake. Dagenlang voerden we discussies. Uiteindelijk gaf hij zich gewonnen, als ik het grootste deel van de opvoeding maar op me zou nemen. Dat beloofde ik.”
Groot geheim kinderwens
“Inmiddels is onze zoon alweer 12 jaar oud. Dave heeft een goede band met hem: hij heeft gelukkig nooit laten merken dat hij eigenlijk geen kinderen wilde. Ik probeerde in al die jaren zoveel mogelijk van alle verplichtingen op me te nemen, maar het ging als vanzelf dat Dave toch meer betrokken raakte. Dat is bijna niet te voorkomen. Dave heeft, vooral toen onze zoon jonger was, veel moeite gehad met het opgeven van dingen. Spontane dates, backpackvakanties, het zat er allemaal niet meer in. Ik weet dat hij baalt van de dingen die hij heeft moeten missen. Daarom durf ik hem nooit, maar dan ook nooit, te vertellen over wat ik heb gedaan. Dat zou hij me – ondanks dat hij van onze zoon houdt – nooit vergeven. En dat snap ik. Het is een extreme leugen, maar ik zag geen andere weg.”
*namen en foto zijn gefingeerd. Heb jij ook een geheim waar je niemand over durft te vertellen, en wil je dat opbiechten? Mail dan naar onze redactie en wij delen je verhaal (anoniem).