Voor de rubriek opgebiecht deelt Lisa (34) deze week haar verhaal met ons. Ze werkt als administratief medewerker en heeft een stiekeme gewoonte in de supermarkt die ze al jaren verborgen houdt.
Donderdagmiddag in de supermarkt
Elke donderdagmiddag, als de supermarkt op zijn drukst is, betreedt Lisa het gebouw met een geheime missie. Wat begon als een onschuldige nieuwsgierigheid, is uitgegroeid tot een gewoonte die zowel spanning als schuldgevoelens met zich meebrengt.
Lisa’s avontuur begon een paar jaar geleden, toen ze tijdens een drukke werkweek snel boodschappen moest doen. Terwijl ze door de gangen liep, voelde ze een knorrende maag en een opwelling van nieuwsgierigheid. Haar ogen vielen op een kleurrijke kaasverpakking die ze nog nooit eerder had gezien. Zonder er echt over na te denken, maakte ze de verpakking open en brak een klein stukje af om te proeven. De smaak was heerlijk en gaf haar een onverwachte kick. Niemand leek het op te merken, en ze liep verder.
Het geheime spel
Sindsdien is het een soort spel geworden. Ik rechtvaardig mijn acties door te denken dat supermarkten genoeg verdienen en dat het openen van een verpakking hier en daar geen kwaad kan. De verleidelijke verpakkingen lijken bijna te vragen om geopend te worden.
Terwijl ik door de winkel loop, kies ik zorgvuldig producten uit die mijn nieuwsgierigheid wekken. Een druif hier, een nootje daar, en soms zelfs een slokje van een dure fles sap of een hapje van een exclusieve kaas.
Het is niet dat ik het niet kan betalen, maar er is iets opwindends aan het idee dat ik iets “verboden” doe zonder gepakt te worden. Het is haar kleine inwendige rebel tegen de alledaagse sleur, een spel waarin ze zichzelf uitdaagt om onopgemerkt te blijven.
Producten die ik uitprobeer in de supermarkt
Ik heb een zwak voor de delicatessenafdeling, waar ik vaak kleine stukjes van verpakte exotische kazen en charcuterie probeer. De geur van versgebakken brood trekt me aan, en ik kan de verleiding niet weerstaan om een stukje van een warme baguette af te breken. In eerste instantie leg ik het stokbrood in mijn winkelwagen en in de gangpaden van de supermarkt sla ik mijn slag. Daarna leg ik het stokbrood ergens tussen de schappen.
Soms probeer ik een nieuw drankje door een slokje te nemen uit een fles die al open lijkt te zijn. Zelfs de verse fruitsalades zijn niet veilig; ik pik er soms een stukje uit om te proeven. Elk product dat net iets anders of luxer is, wekt mijn nieuwsgierigheid en vormt een nieuwe uitdaging in mijn geheime spel.
Opscheppen over mijn “buit”
Als ik aan het einde van mijn supermarktavontuur de winkel verlaat, voel ik een vreemde trots. Het is alsof ik een persoonlijke overwinning heb behaald, onopgemerkt gebleven door de camera’s en het personeel.
Soms, als ik de balans opmaak, kom ik tot de ontdekking dat ik voor wel 20 tot 30 euro aan producten heb geproefd en genuttigd zonder ervoor te betalen. Het is absurd om te beseffen hoeveel ik eigenlijk “meeneem” zonder dat iemand het merkt. Hoewel ik me schuldig voel, is er een deel van mij dat opschept over deze geheime triomf, alsof ik een meester in vermomming ben die de regels van de supermarkt weet te omzeilen.
Schuldgevoelens
De laatste tijd begin ik last te krijgen van een schuldgevoel. Wat als iemand me ziet? Wat als een medewerker me aanspreekt? Het idee dat ik iets steel, zelfs al is het maar een klein beetje, voelt verkeerd. Toch blijf ik het doen, alsof ik verslaafd ben aan de spanning van het moment.
Soms neem ik zelfs een versgebakken croissant en combineer die met een kopje koffie uit de supermarktautomaat. Het voelt als een luxe ontbijtje, genuttigd in het geheim tussen de winkelpaden.
Zelfscan kassa’s in supermarkt
Sinds de komst van de zelfscan kassa’s is mijn drang om dit te doen alleen maar groter geworden. De anonimiteit en het gemak waarmee ik mijn boodschappen kan scannen, maakt het verleidelijker om dingen mee te nemen zonder te betalen.
Luxe yoghurt of een stukje gebak verdwijnt soms in mijn tas, zonder dat ik het scan. Het voelt als een spannend spel, maar diep van binnen weet ik dat het fout is.
Lees ook: hoge boetes voor diefstal, winkelwagen meenemen of zelfscan ontlopen.
Verborgen avontuur
Ik vertel mezelf dat ik ermee moet stoppen, dat ik gewoon een lijst moet maken en me eraan moet houden. Maar elke keer als ik de supermarkt binnenloop, voel ik diezelfde drang. Het is mijn verborgen avontuur in het alledaagse leven, een geheim dat ik eindelijk deel, al is het anoniem.
Opgebiecht verhaal delen?
- De namen en de foto zijn gefingeerd.
Heb jij ook een geheim waar je niemand over durft te vertellen, en wil je dat wel opbiechten? Mail dan *naar onze redactie en wij delen je verhaal (anoniem).