Sophie (34) lijkt een gelukkig leven te leiden: een stabiele relatie, een fijne baan en een huis vol liefde. Maar schijn bedriegt, want al maanden verbergt ze een diepgeworteld geheim. Terwijl haar man opgaat in zijn fantasieën over rollenspellen, worstelt Sophie met de vraag of ze nog wel de echte verbinding met hem heeft.
Onze relatie
Mark en ik leerden elkaar kennen tijdens onze studietijd. Hij was de charmante jongen met een aanstekelijke lach en vlotte babbel, en ik was de stille, dromerige meid die altijd met haar neus in de boeken zat. We werden al snel een stel en onze liefde groeide als een prachtige bloem. Na enkele jaren samen besloten we te trouwen. Ons leven leek perfect: een mooi huis, een stabiele carrière voor ons beiden en een liefdevolle relatie.
Het begon als grapje
Het begon allemaal toen mijn man, Mark, op een avond na een paar glazen wijn met een verrassende fantasie kwam. “Wat als we eens iets anders proberen? Ik heb altijd al een dokter willen zijn.” In eerste instantie vond ik het leuk.
Witte jas
Wat begon als een onschuldig spelletje, veranderde al snel in iets veel diepgaanders. In het begin was het een leuke afwisseling, een manier om de sleur van ons dagelijks leven te doorbreken. Mark had altijd al een levendige fantasie gehad, en toen hij voorstelde om rollenspellen te proberen, vond ik het eigenlijk best spannend. De eerste keer dat hij zich als dokter verkleedde, was een hilarische ervaring. Hij droeg een witte jas die hij online had gekocht, en de manier waarop hij met een stethoscoop omging, deed me lachen. We gierden het uit, en het voelde alsof we weer die jonge geliefden waren die samen de wereld konden veroveren.
Maar naarmate de weken verstreken, merkte ik dat het spelletje een andere wending nam. Mark leek zich steeds meer in zijn rol te verliezen. Wat ooit een speelse flirt was, werd een wekelijkse routine. De witte jas en het medische jargon werden een vast onderdeel van onze avonden. Ik herinner me nog goed die ene avond, toen hij zijn rol zo serieus nam dat hij zelfs een nep patiënten schema maakte. Terwijl hij met een pen in zijn hand zat, keek hij me aan met een intense blik. “Sophie, je moet echt mijn assistente zijn. Dit is belangrijk!” zei hij, zijn stem vol overtuiging.
De voorbereidingen voor de rol
Mark was altijd al een man van details, en dat werd extra duidelijk toen hij zich in zijn nieuwe rol als dokter begon te verdiepen. Hij had niet alleen een witte jas online gekocht, maar ook een aantal andere items die zijn fantasie verder tot leven moesten brengen. De eerste keer dat ik zijn nieuwe aankopen zag, was ik verbaasd over de toewijding die hij aan zijn rol gaf.
Accessoires voor zijn rol
Naast de witte jas had hij een set van diverse instrumenten aangeschaft. Een stethoscoop, die hij met trots om zijn nek droeg, glinsterde in het licht van onze woonkamer. Ook had hij een reflexhamer gekocht, die hij met een theatrale flair gebruikte om mijn knieën te testen. Het was bijna schattig hoe serieus hij deze accessoires nam, maar tegelijkertijd voelde het ook vreemd aan. Voor mij had hij ook een outfit gekocht. Een sexy verpleegster kostuum dat ik aanvankelijk met een lach aannam. Toen ik het aantrok, voelde ik me zowel opgewonden als ongemakkelijk. De outfit was leuk, maar het deed me ook beseffen hoe ver we van ons oorspronkelijke zelf waren verwijderd. Het was alsof ik een rol speelde in een film
De uitbreiding van de rol
Naarmate de avonden vorderden, begon Mark te fantaseren over het ontvangen van ‘patiënten’. “Sophie,” zei hij op een avond, “wat als we echte patiënten gaan ontvangen? Het zou zo leuk zijn!” Ik keek hem aan, niet zeker of hij het serieus meende. Maar hij was vastbesloten. “We kunnen het echt doen! Ik heb zelfs buurvrouw Tamara gevraagd om mee te doen. Ze vond het een geweldig idee!”
Mijn hart maakte een sprongetje bij de gedachte. Tamara, onze levendige buurvrouw van 31, die altijd in was voor een grapje. De gedachte dat ze zou meedoen aan ons spel, maakte het zowel spannend als angstaanjagend. Wat zou dit betekenen voor onze dynamiek? Zou het de dingen verergeren of zou het ons dichter bij elkaar brengen?
De eerste ‘consultatie’
De volgende avond kwam Tamara langs, en Mark was in zijn element. Hij had de woonkamer omgetoverd tot een soort spreekkamer, met een strak bedekt tafelblad vol medische boeken, neppatiëntenkaarten en zelfs een neplamp die een warm, maar klinisch licht verspreidde. De geur van ontsmettingsmiddel hing in de lucht, een bizarre combinatie van fantasie en werkelijkheid. Het voelde alsof we ons in een andere wereld bevonden.
Tamara kwam bij de dokter
Toen Tamara binnenkwam in een casual outfit – een strakke jeans en een kleurrijke top – viel haar blik meteen op de witte jas die Mark met trots droeg. “Ik ben er klaar voor, dokter!” zei ze met een speelse grijns, haar ogen glinsterend van opwinding. De woorden waren als een schot in de roos; ze vulden de ruimte met een energie die zowel spannend als ongemakkelijk was. Ik voelde een mengeling van nieuwsgierigheid en onbehagen in mijn maag knijpen. Dit was niet meer slechts een spelletje tussen Mark en mij; het was een theatrale productie waar ik niet helemaal zeker van was of ik wel deel van wilde uitmaken.
Mark was zelfverzekerd in zijn witte jas
Mark straalde terwijl hij zich op zijn rol voorbereidde. Hij bewoog zich met een zelfverzekerdheid die ik niet eerder had gezien. “Tamara, ga maar zitten”, zei hij met een autoritaire toon, terwijl hij zijn stethoscoop om zijn nek liet hangen. “We gaan een grondige check-up doen.” Het was bijna surrealistisch om te zien hoe hij zich in zijn rol verloor, zijn ogen glinsterend van enthousiasme terwijl hij de ‘patiënt’ inspecteerde.
“En nu, Tamara, laat me je hartslag horen,” zei hij terwijl hij zijn stethoscoop op haar borst plaatste. Ik kon de spanning in zijn stem horen, de opwinding die door hem heen gierde. Maar wat ik ontdekte toen hij zich omdraaide, deed mijn hart even overslaan: onder de witte jas droeg Mark helemaal niets.
Ik kreeg ook een opdracht
Mark draaide zich naar mij en zei met een glinstering in zijn ogen: “Sophie, ik heb een speciale opdracht voor je.” Ontdoe Tamara van haar kleding en laat haar op de tafel liggen. We moeten ervoor zorgen dat ze goed voorbereid is voor de ‘onderzoeken’.” Mijn hart sloeg een slag over. Was dit echt wat hij wilde? De gedachte om Tamara te helpen met het uittrekken van haar kleren voelde als een stap te ver.
Tamara vond het geweldig
Tot mijn verbazing leek Tamara het geweldig te vinden. Ze lachte en keek me aan met een uitdagende blik. “Kom op, Sophie! Het is maar een spel”, zei ze met een ondeugende grijns. Haar enthousiasme werkte aanstekelijk, en ik voelde een vreemde mix van nieuwsgierigheid en ongemak. Terwijl ik daar stond, met de woorden van Mark in mijn hoofd, voelde ik de druk toenemen.
Ik begon voorzichtig, en tot mijn verrassing hielp Tamara me. Ze trok zelf haar top uit en glimlachte terwijl ze haar jeans losmaakte. “Dit is zo leuk!” riep ze uit, haar ogen glinsterend van plezier. Mark keek toe, zichtbaar opgewonden door de situatie. Hij was volledig in zijn element, en terwijl hij zijn instructies aan Tamara gaf, merkte ik dat de lach die ooit zo gemakkelijk over mijn lippen kwam, steeds moeilijker tevoorschijn te halen was.
De tekst gaat onder de afbeelding verder >>
Het onderzoek
Mark ging verder met het ‘onderzoek’. “En nu, Tamara, laten we je reflexen testen,” zei Mark met een zelfverzekerde glimlach. Terwijl hij met de reflexhamer theatrale bewegingen maakte, voelde ik me steeds ongemakkelijker. Tamara leek zich helemaal op haar gemak te voelen, maar ik kon niet ontsnappen aan het gevoel dat ik niet helemaal op mijn plek was.
Mark was volledig in zijn element terwijl hij het ‘onderzoek’ voortzette. Met een zelfverzekerde glimlach keek hij Tamara aan en zei: “Oké, Tamara, nu wil ik dat je zegt: ‘aaah’.” Zijn stem was autoritair maar speels, en ik kon zien dat Tamara het leuk vond. Ze glimlachte terug, haar ogen glinsterend van plezier.
“Zeg maar ‘aaah’,” herhaalde hij, terwijl hij met zijn hand naar haar mond gebaarde. Tamara opende haar mond en zei met een vrolijke toon: “Aaah!” Haar lach vulde de kamer, en het was duidelijk dat ze zich helemaal op haar gemak voelde in deze rol. Mark leunde iets naar voren, alsof hij haar reactie nauwlettend observeerde. Hij bewoog zijn heupen richting haar mond en stopte zijn stijve penis in haar mond, steeds dieper.
Ik stond aan de zijkant, nog steeds een beetje onwennig, terwijl ik de dynamiek tussen hen observeerde. Tamara leek te genieten van de aandacht, en Mark was volledig gefocust op zijn ‘patiënt’. “Heel goed, Tamara”, zei hij, terwijl hij met zijn vingers op een denkbeeldig notitieblok schreef. “Je hebt een gezonde mond.”
“Zuster Sophie, hijgde hij, kan je de benen van onze patiënt openhouden en daar een inspectie doen?”. Ik speelde het spel maar mee, voor mij was het ook nieuw. Ik was een beetje onhandig maar had ook plezier. Naarmate het spel vorderde, kreeg Mark een heerlijk orgasme met 2 vrouwen. Mark, nog steeds in zijn rol als dokter, keek Tamara met een speelse blik aan.
Terugkomen voor controle
“Oké, Tamara, we zijn klaar met je onderzoek”, zei hij met een glimlach. “Ik wil je vragen om volgende week terug te komen voor een controle. Sophie zal de afspraak met je inplannen, zei hij serieus.”
Tamara knikte enthousiast. “Zeker, dokter! Ik kijk ernaar uit”, zei ze, haar ogen glinsterend van plezier. Het was duidelijk dat ze zich vermaakte en het spel serieus nam, wat de spanning in de kamer verlichtte.
Mark maakte een paar aantekeningen op een notitieblok en voegde er met een knipoog aan toe: “Zorg ervoor dat je goed slaapt en gezond eet, zodat je volgende week in topvorm bent voor je controle.” Tamara lachte en zei: “Ik zal mijn best doen, dokter!” Sindsdien komt Tamara steeds vaker bij ons over de vloer voor diverse medische onderzoeken en controles.
De twijfel slaat toe
Ik vind de situatie lastig en voel me meegesleurd in zijn fantasie. Mark heeft mij nooit gevraagd of ik dit wel wil. Zij hebben een seksdate en ik sta aan de zijlijn. Soms voel ik me buitengesloten. Misschien vind ik het fijner om weer alleen met Mark te zijn zonder al dat dokter-gedoe. Het bespreekbaar maken vind ik erg moeilijk. Er lijkt geen weg meer terug. Hoe kan ik het tij keren?
De namen en de foto zijn gefingeerd.
Heb jij ook een geheim waar je niemand over durft te vertellen, en wil je dat wel opbiechten? Mail dan *naar onze redactie en wij delen je verhaal (anoniem).*