Deze week in Opgebiecht: Anna (35) deelt haar verhaal over haar verborgen verslaving aan online winkelen en de impact die dat heeft op haar leven en relatie met Tom. Mijn vrienden kennen me als een vrolijke, creatieve vrouw die altijd klaarstaat om nieuwe avonturen aan te gaan. Ik ben dol op mode en vind het heerlijk om mijn stijl te vernieuwen. Maar er is een kant van mij die niemand kent, een kant die ik diep verborgen houd.
De verslaving
Ik ben altijd een zorgeloos persoon geweest, iemand die van het leven geniet en graag nieuwe dingen probeert. Maar de laatste tijd is er iets veranderd. Iets wat ik niet durf te delen met mijn partner, omdat ik bang ben voor zijn reactie. Ik ben verslaafd aan online winkelen. Ik blijf maar kopen, wat moet ik doen met deze verslaving?
Het begon allemaal onschuldig. Een paar maanden geleden ontdekte ik een geweldige aanbieding op een paar schoenen die ik al een tijdje wilde hebben. Ik voelde een opwinding die ik lang niet had gevoeld. Het was alsof ik mezelf een cadeautje gaf, iets wat ik verdiende na een lange dag werken. Maar die ene aankoop leidde al snel tot meer.
Gevoelens van schuld
Steeds als ik me gestrest of verdrietig voelde, vond ik mezelf weer op een van die websites, scrollend door de ene na de andere pagina met prachtige kleding, schoenen en accessoires. Het voelde goed om iets nieuws te kopen, alsof het een leegte in mij vulde. Maar die vreugde was altijd van korte duur. Zodra het pakketje arriveert en ik het open, voel ik me schuldig. Ik wist dat ik het eigenlijk niet nodig had en dat ik het geld beter had kunnen sparen.
Ons leven samen
Mijn partner, Tom, is een lieve en zorgzame man. Hij werkt hard en we hebben samen een comfortabel leven opgebouwd. Ik weet alleen dat hij niet zou begrijpen waarom ik zoveel geld uitgeef aan dingen die we niet nodig hebben. Hij is altijd praktisch geweest, iemand die liever spaart voor de toekomst dan geld uitgeeft aan materiële dingen.
Ik verberg het slim
Elke keer als er een nieuw pakketje komt, verberg ik het snel voordat hij thuiskomt. Ik voel me schuldig en beschaamd, maar ik kan niet stoppen. Het is alsof ik in een vicieuze cirkel zit waar ik niet uit kan ontsnappen. Ik wil het hem vertellen, maar ik ben bang voor zijn reactie. Wat als hij boos wordt? Wat als hij denkt dat ik onverantwoordelijk ben?
De tekst gaat onder de foto’s verder >>
Mijn kast puilt inmiddels uit van de kleding die ik nooit draag. Jurken met de labels er nog aan, stapels truien die ik nooit heb aangeraakt, en schoenen die nog glanzen van nieuwheid. Ik heb een lade vol met sokken en ondergoed in alle kleuren en patronen, maar ik grijp altijd naar dezelfde oude favorieten. Mijn make-up collectie is indrukwekkend, met lippenstiften, oogschaduwpaletten en foundations die onaangeroerd blijven omdat ik te gehecht ben aan mijn dagelijkse routine om iets nieuws te proberen.
Uren scrollen
Elke dag besteed ik minstens 4 uur aan het scrollen door online winkels. Het is alsof ik in een trance ben, op zoek naar het volgende perfecte item dat mijn leven compleet zal maken. Maar zodra ik iets koop, verliest het zijn glans en begint de zoektocht opnieuw. Het is een soort verzamelwoede, een dwangmatige drang om meer en meer te hebben, zelfs als ik de meeste dingen nooit gebruik.
Hardnekkige verslaving
Wat me nog het meeste zorgen baart, is de hoeveelheid geld die ik uitgeef. Elke maand gaan er honderden euro’s naar online aankopen. Soms is het zelfs meer dan 1.000 euro. Ik probeer het te verbergen door kleine bedragen over verschillende creditcards te spreiden, maar de uitgaven stapelen zich op. Mijn spaarrekening slinkt en ik begin me af te vragen hoe lang ik dit nog kan volhouden zonder dat Tom het merkt.
Het lijkt wel
Excuses die ik bedenk om het goed te praten
Ik probeer mezelf gerust te stellen door te denken dat ik altijd nog dingen kan terugsturen als ik ze niet nodig heb. Soms vertel ik mezelf dat ik de spullen aan iemand anders cadeau kan doen of tweedehands kan verkopen als ik het geld echt weer nodig heb. Maar diep van binnen weet ik dat ik deze excuses gebruik om mijn gedrag goed te praten. De realiteit is dat ik zelden iets terugstuur en de meeste aankopen uiteindelijk ongebruikt in mijn kast belanden.
Het lijkt wel of mijn verslaving steeds erger wordt. Toch doe ik er alles aan om maar door te kunnen gaan. Hoe kan deze verslaving zo hardnekkig zijn? Laatst heb ik geld geleend van mijn ouders. Ik vraag nu zelfs aan vriendinnen of ik mijn bestellingen bij hun mag laten bezorgen. Zodat Tom er maar niet achter komt. Dit kan ik ook niet blijven doen. Dat gaan ze ook vervelend vinden. Eens komt hij erachter en wat zijn dan de consequenties? Het is tenslotte ook zijn (spaar)geld.
* Namen en foto’s zijn gefingeerd.
Heb jij ook een geheim waar je niemand over durft te vertellen, en wil je dat wel opbiechten? Mail dan naar onze redactie en wij delen je verhaal (anoniem).