Maria (38) is nu werkzaam als verpleegkundige, voorheen was ze schoonmaakster en leefde ze onder de armoede grens. Uit noodzaak moest ze stelen. Dit is een opgebiecht verhaal.
Omdat het al een tijd geleden is, wil ze nu wel haar verhaal doen bij ons. Ze schaamt zich er nog steeds voor, maar zag toen geen andere mogelijkheid.
Dit heeft Maria bij ons opgebiecht.
Rijke familie
Ik werkte al 2 jaar als schoonmaakster voor een rijke familie met 2 kinderen in Amsterdam Zuid, in een prachtig pand. Het was lichamelijk zwaar werk en het betaalde slechts 8 euro per uur, maar ik had het nodig om mijn 2 kinderen te onderhouden. Ik deed mijn uiterste best om het grote huis in de 4 uur tijd die ik had zo schoon mogelijk te maken, maar het was eigenlijk onmogelijk. De familie wist dat het minstens 6 uur zou duren om het redelijk goed te doen, maar ze betaalden me standaard maximaal voor 4 uur werk.
Ik wist dat ik werd uitgebuit, maar ik kon het niet riskeren mijn baan te verliezen
Er waren momenten dat ik me geen boodschappen kon veroorloven voor mijn kinderen. Op die wanhopige momenten stal ik eten uit de supermarkt. Soms opende ik een zak witte broodjes of krentenbollen en at ik ze op, terwijl ik nog in de winkel was. Andere keren maakte ik verpakkingen open in de supermarkt en verborg ik eten of snoep onder mijn kleding voor mijn kinderen. Ik nam mee wat ik op dat moment zonder risico kon krijgen en om de honger kon stillen.
Ik had alleen geld voor een pakje spaghetti maar niet voor de tomatensaus of een bakje gehakt, deze nam ik dan stiekem mee. Om het voor mezelf goed te praten, pakte ik alleen het hoognodige. Nooit nam ik luxe producten onbetaald mee. Het was verkeerd en ik wist het, maar ik had geen andere opties. Ik was nooit betrapt, maar het schuldgevoel van het stelen bleef altijd in mijn achterhoofd hangen.
Luxe wasmiddel
Op een dag, terwijl ik de wasruimte aan het schoonmaken was, zag ik dat de familie een super grote en dure fles wasmiddel had gekocht. Het was iets wat ik me niet kon veroorloven om te kopen, zelf geen wasmiddel in de aanbieding. De kleren van mijn kinderen moesten nodig gewassen worden. Ik kon de verleiding die dag niet weerstaan en nam een kleine hoeveelheid wasmiddel uit de grootverpakking. Daarna bleef ik elke week kleine hoeveelheden nemen, net genoeg om de kleren van mijn kinderen en mezelf te wassen. Ik wist dat het verkeerd was, maar het was de enige manier waarop ik het me kon veroorloven om hun kleren te wassen.
Opgebiecht: het ging niet langer
Zo kon ik niet langer doorleven, wist ik. Naast mijn schoonmaak baan had ik ook nog een extra baan, afwassen in een restaurant. Hier kon ik zelf gelukkig een maaltijd nemen, elke keer dat ik daar was in het weekend en lange uren maakte voor weinig geld.
Hoe is het gestopt?
Na vele sollicitaties vond ik uiteindelijk een betere baan in de gezondheidszorg, waar ik een eerlijk loon kreeg en niet hoefde te stelen om rond te komen. Iets wat me daarvoor, vanwege gebrek aan ervaring en opleiding, nog nooit gelukt was.
Ik stopte met stelen, maar het schuldgevoel van mijn daden uit het verleden bleef me achtervolgen. Ik kon mezelf niet vergeven voor wat ik had gedaan, maar ik deed mijn best om het verleden achter me te laten en een beter leven voor mezelf en mijn kinderen op te bouwen. Daarom wilde ik hier graag mijn verhaal delen. Ik durf het aan niemand te vertellen, dan maar anoniem.
*namen en foto zijn gefingeerd. Heb jij ook een geheim waar je niemand over durft te vertellen, en wil je dat opbiechten? Mail dan naar onze redactie en wij delen je verhaal (anoniem).