Yvonne (53) deelt in deze “Opgebiecht” haar verhaal over een moment van paniek en schuldgevoel. Na een botsing met een geparkeerde auto durfde ze niet voor haar fout uit te komen en reed ze weg, maar de schuld bleef haar achtervolgen.
Een hectische ochtend
“Die ochtend begon alles behalve soepel. Het leek wel alsof alles tegenzat. Mijn werk was al druk genoeg, en op die ochtend had ik ook nog eens de afspraak om mijn moeder naar de dokter te brengen. Alweer te laat, zoals altijd. Ik had geen tijd om rustig koffie te drinken of de krant door te nemen. De klok tikte door en ik was in alle haast in de auto gestapt. Mijn gedachten gingen alle kanten op – ik was bang dat ik de doktersafspraak niet zou halen, terwijl ik ook de boodschappen moest doen voor mijn moeder. Overal waar ik keek, leek er meer tijd te verdwijnen.”
De onfortuinlijke botsing
“Toen ik mijn auto geparkeerd had bij het winkelcentrum om de boodschappen te doen, gebeurde het. Ik had me al zo gehaast om binnen te komen dat ik achteruit reed zonder goed te kijken. Het gebeurde in een flits – een doffe klap, en ik botste tegen een auto die ik niet had gezien. Ik stapte snel uit om te kijken, het was duidelijk: het was een dure, glimmende Audi. Mijn hart sloeg een slag over. Ik keek om me heen, maar gelukkig was er niemand in de buurt. Toch voelde ik de paniek in mijn maag toen ik zag hoe diep de deuk in de voorkant van de auto zat. Wat moest ik nu doen, ik had geen tijd om het te regelen?”
Stiekem wegrijden na het maken van schade
“De gedachte om te blijven en het netjes op te lossen, kwam al snel. Maar mijn hoofd riep meteen: ‘Als ik snel wegrijd, kan ik gewoon gaan en alles nog halen’. Het was die stem die de controle overnam, en ik reed weg alsof er niks was gebeurd. Mijn hart klopte in mijn keel en ik voelde de schaamte door mijn hele lijf stromen. Wat had ik gedaan? Het was zo dom van me. De gedachte dat er misschien camerabeelden waren die alles vastlegden, of dat iemand het had gezien, maakte me alleen maar nerveuzer.”
Opgebiecht: “Van overmaat van ramp was de auto van mijn buurvrouw”
“Toen ik later die dag thuiskwam, parkeerde ik mijn auto zoals gewoonlijk voor de deur. En daar stond ze – de nieuwe buurvrouw die net was komen wonen. Ze zwaaide vriendelijk naar me toen ze uit haar auto stapte. Mijn blik viel op haar auto, en ik zag de deuk. Het was dezelfde Audi. Ze had me zo vriendelijk ontvangen toen ze kwam inwonen, met een zelfgebakken cake als welkom. En nu had ik haar auto beschadigd en was ik weggegaan zonder een woord te zeggen. Het voelde alsof de deuk in haar auto elke keer groter werd, elke keer als ik haar zag. Wat moest ik nu doen?”
“Ik voelde me vreselijk. Ze was altijd zo aardig de keren dat ik haar gezien had. Ze had geen idee dat ik de veroorzaker was van de schade. Het schuldgevoel knaagde de hele tijd. Wat als er camerabeelden waren? Wat als ze erachter kwam dat ik het was? Ik weet dat ik het goed moet maken, maar het lijkt nu te laat. Ze was de nieuwe buurvrouw en ik had geen idee hoe ik haar moet aanspreken zonder mijn schuld te erkennen. Het voelt als een enorme last op mijn schouders, en ik weet niet hoe ik dit moet oplossen.”
Lees ook: ik ben verslaafd aan het stelen van auto emblemen.
Het geweten blijft knagen
“Ondanks dat ik probeer het van me af te zetten, blijft het gevoel van schuld me achtervolgen. Elke keer als ik haar zie, voel ik een enorme spanning in mijn buik. Ze verdient het niet om door mij in de steek gelaten te worden. Voorlopig parkeer ik mijn auto altijd een straat verderop, in de hoop dat ik op een dag de moed vindt om het haar eerlijk te vertellen. Aan de andere kant denk ik dat het ook de vriendelijke omgang kan veranderen. Voorlopig blijf ik met mijn schuldgevoel zitten.”
Lees ook: de aandacht van mijn man voor de buurvrouw.
Opgebiecht verhaal delen?
- De namen en de foto zijn gefingeerd.
Heb jij ook een geheim waar je niemand over durft te vertellen, en wil je dat wel opbiechten? Mail dan naar onze redactie en wij delen je verhaal (anoniem) in onze rubriek opgebiecht.