Voor Kirsten (48) is de afstand tussen haar en haar familie al jarenlang een bron van pijn en frustratie. Waar haar familie haar als een ‘kakker’ ziet, voelt zij zich steeds ongemakkelijker in hun gezelschap. Ze schaamt zich vaak voor hun asociale gedrag en vraagt zich af of ze het contact definitief moet verbreken.
Lees hier het opgebiecht verhaal van Kirsten over haar asociale ouders.
Een ongemakkelijke verjaardag: de chaos begint weer
“Vorige maand werd mijn jongste zusje 43. Ondanks mijn tegenzin besloot ik toch naar haar verjaardagsfeest te gaan. Het was een zonnige middag en zoals altijd was de tuin weer overvol. Iedereen zat met een biertje in de hand, schreeuwend over de muziek heen. Mensen die ik nauwelijks ken, maar die er altijd zijn, vrienden van vrienden die altijd net iets te veel drinken en niets liever doen dan hun stem verheffen om boven de ander uit te komen. Nog geen 5 minuten binnen en ik voelde de spanning al in mijn nek trekken. ‘Waarom doe ik dit mezelf aan?’ dacht ik.
Het tafereel werd erger toen de buurman thuiskwam, zoals altijd met zijn loeiharde motor. Dat was voor mijn moeder het startsein om luidkeels te gaan klagen. Wat begon als wat gemopper, mondde al snel uit in een scheldpartij die de halve buurt bijeen bracht. Mijn vader riep nog wat onverstaanbaars en liep rood aan, en voordat ik het wist, stonden ze bijna oog in oog klaar om elkaar te lijf te gaan. De kinderen van mijn zusje zaten er stilletjes naar te kijken, alsof dit normaal was. Ik schaamde me dood. Het hele spektakel voelde zo gênant, dat ik snel mijn zusje een knuffel gaf en wegvluchtte naar mijn appartement in de stad, waar stilte en rust de norm zijn.”
Ongemakkelijke barbecue: ruzie over de rekening
“Een ander moment dat me altijd bijblijft, was een familiedag afgelopen zomer. Mijn ouders hadden een barbecue georganiseerd in een park. Iedereen kwam opdagen met eigen drank en vlees, en de sfeer was eigenlijk redelijk ontspannen. Totdat het moment kwam om af te rekenen voor de huur van de barbecueplek. Mijn vader had van tevoren geld ingezameld, maar blijkbaar had een van mijn broers niet betaald. Dat leidde tot een enorme ruzie. Voor mijn ogen begonnen mijn vader en broer elkaar uit te schelden over een paar euro, midden in het park waar andere gezinnen gezellig aan het picknicken waren. Het was zo gênant. Mijn broer weigerde de rekening te betalen en liep uiteindelijk woedend weg, terwijl mijn ouders luidkeels stonden te schelden.
Ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Iedereen om ons heen keek vol afkeuring toe, maar mijn ouders leken totaal ongevoelig voor die blikken. Op dat soort momenten voel ik me compleet machteloos, alsof ik deel uitmaak van een soapserie die maar blijft doorgaan.”
Het gevoel er niet bij te horen
“Al vanaf mijn jeugd heb ik het gevoel gehad dat ik niet in mijn eigen familie pas. Terwijl mijn ouders en broers tevreden waren met hun leven in de buurt, droomde ik ervan om verder te kijken, de wereld te ontdekken. Ik hield van lezen, ging studeren en vond uiteindelijk een baan als beleidsadviseur. Maar in de ogen van mijn familie was dat geen ‘echt werk’. Ze lachten me uit, noemden me een ‘geleerde’ of een ‘kakker’. Hun wereld is zo klein, zo bekrompen, en elke keer als ik terugkom, voel ik die kloof groter worden.
Tijdens familiebijeenkomsten voel ik me als een buitenstaander. Ze begrijpen niet waarom ik geen biertje drink of waarom ik niet mee wil doen aan hun eindeloze, luide discussies over niets. Ik zit er dan maar stilletjes bij, terwijl ze vol overgave hun levensstijl verdedigen alsof het de enige manier van leven is.”
Een ander pad dan asociale ouders
“Waar mijn drang om anders te zijn vandaan komt, weet ik niet. Het is alsof ik in het verkeerde gezin ben geboren. Mijn broers werken in de bouw, net als mijn vader, en daar zijn ze trots op. Maar ik kon die wereld nooit begrijpen. Terwijl zij in dezelfde buurt bleven wonen en tevreden zijn met hun routineuze levens, wilde ik altijd meer. Ik wilde niet vastzitten in dat bekrompen wereldje, waar iedereen dezelfde kleingeestige ideeën koestert.
Het pijnlijke is dat ze niet doorhebben hoe ik me voel. Ze denken dat alles prima is, dat ik ‘een van hen’ ben, maar dat ben ik niet. En dat maakt het zo moeilijk. Ik wil hen niet kwetsen, maar ik voel me totaal niet verwant. Hoe vertel je je ouders dat je je voor hen schaamt, dat je hun gedrag asociaal vindt en dat je er letterlijk misselijk van wordt?”
Een kantelpunt: breken met asociale ouders of volhouden?
“Soms vraag ik me af of het niet beter is om het contact helemaal te verbreken. Hoe lang moet ik deze kwelling nog volhouden? Iedere keer die spanning, die schaamte, die confrontatie met hoe verschillend we zijn. Mijn man begrijpt me gelukkig, maar ik wil hem ook niet steeds blootstellen aan die ongemakkelijke taferelen. Ik weet dat hij zich soms schaamt voor mijn familie, ook al zegt hij dat nooit hardop. Maar ik zie het in zijn ogen.
En toch, ondanks alles, ben ik bang voor het definitieve breekpunt. Mijn ouders hebben me nooit iets aangedaan in de traditionele zin van het woord. Ze zijn liefdevol op hun manier, maar onze levens zijn totaal anders. Misschien moet ik me gewoon beperken tot feestdagen en beleefdheidsbezoeken, maar zelfs dat valt me zwaar. Ik hoop altijd dat de situatie zal verbeteren, maar diep van binnen weet ik dat het nooit meer goed komt.”
Lees nog even door met al onze opgebiecht verhalen.
Jouw verhaal delen?
*De namen en de foto zijn gefingeerd.
Heb jij ook een geheim waar je niemand over durft te vertellen, en wil je dat wel opbiechten? Mail dan naar onze redactie en wij delen je verhaal (anoniem).
Foto: Canva