Marina (67) is oma van 3 kleinkinderen van 4, 6 en 9 jaar. Geweldig, denk je misschien, maar voor Marina is dat het niet. “Ik vind het vreselijk om te moeten zeggen, maar ik vind mijn kleinkinderen niet leuk.” Het liefst had Marina in alle rust van haar pensioen genoten, maar dat zit er nu niet in.
Niks met kinderen
“Ik heb nooit veel met kinderen gehad. Ik droomde niet op mijn twaalfde al van moeder worden, zoals veel vriendinnetjes dat wel hadden. Ik heb het dan ook tot mijn achtentwintigste uitgesteld om moeder te worden, maar in die tijd werd het toch wel verwacht dat je uiteindelijk een kind zou nemen. En mijn man Bert (69) wilde ook graag vader worden. Ik vond dat toen lastig, omdat Bert wel de grootste kostwinner was en de zorg op mij neer zou komen. Toen Ellis ter wereld kwam, hield ik natuurlijk zielsveel van haar, maar heb ik het er ook lang moeilijk mee gehad dat ik veel dingen ineens moest opgeven.”
Een kind meer dan genoeg
“Het was voor mij al snel duidelijk dat het bij 1 kind zou blijven. Dat vond ik te overzien. Bovendien was Ellis een makkelijk kind en ging graag met mij op pad, waardoor ik een bepaalde mate van vrijheid kon behouden. Ik ben 2 jaar thuisgebleven voor Ellis, maar daarna begon ik mijn eigen leven te veel te missen, en ben ik weer parttime gaan werken in een schoenenwinkel. Ellis ging naar mijn ouders of een kinderdagverblijf. Zo is dat daarna eigenlijk altijd gegaan. Ellis vroeg wel eens om een broertje of zusje, maar dat zat er echt niet in.”
Verwachtingen
“Toen Ellis ouder werd, begon ze er vaak over dat zij wél meerdere kinderen wilde. Ze nam ons niks kwalijk, maar omdat ze zo graag broertjes of zusjes had gehad, wilde ze dat haar eigen kinderen dat wel zouden hebben. ‘Prima,’ dacht ik altijd. Maar ik stond er niet bij stil dat dat zou betekenen dat ik ook grootouder van meerdere kleinkinderen zou worden. En dat er van grootouders nu eenmaal dingen verwacht worden, zoals ik dat vroeger ook van mijn ouders deed toen ik Ellis had.”
Geen rust, kleinkinderen niet leuk
“Ellis en haar man Vincent hebben nu 3 kinderen: Noah (9), Veerle (6) en Mees (4). Zij zijn dolgelukkig met zo’n groot gezin, wat ik ontzettend leuk voor ze vindt. Wat ik minder vind, is dat er ook automatisch van mij verwacht wordt dat ik het allemaal leuk moet vinden. Want oma zijn, en oppassen, dat is toch fantastisch? Maar dat vind ik niet, hoe erg ik dat ook vind om te moeten zeggen. Het zijn echt lieve kinderen, maar ik hoopte op deze leeftijd juist te kunnen genieten van alle vrijheid in de wereld. Nu ben ik toch bijna wekelijks aan het oppassen.”
Schuldgevoel want ik vind de kleinkinderen niet leuk
“Het helpt daarbij niet dat ik nog steeds vrij weinig met kinderen heb. Ik voel me hier ontzettend schuldig over naar de kleinkinderen toe, maar ik voel gewoon geen sterke band. Uiteindelijk zijn het allemaal gewoon jonge kinderen die herrie maken, dingen vies maken, rommel maken en veel aandacht vragen. Ik merk dat ik daar niet lang tegen kan. Mijn man vindt het heerlijk, maar ik ga veel liever met vriendinnen op stap dan dat ik thuis zit tussen al dat gegil. Hoe zeg je dat tegen je eigen dochter? Het enige wat ik met haar heb besproken, is dat ik geen vaste oppasdagen wil. Dat begreep ze gelukkig wel. Maar toegeven dat ik niet zoveel met mijn kleinkinderen heb, dat zou ze vreselijk vinden. Het oppassen doe ik echt voor haar, niet voor mezelf.”
*namen en foto zijn gefingeerdHeb jij ook een geheim waar je niemand over durft te vertellen, en wil je dat opbiechten? Mail dan naar onze redactie en wij delen je verhaal (anoniem).