Je ziet ze steeds meer. De halsbandparkiet, ook wel bekend als het ‘groene gevaarte van de Randstad’, is een exotische diersoort die zich snel verspreidt en voornamelijk nestelt in grote steden zoals Rotterdam, Den Haag en Amsterdam.
Tegenwoordig breiden deze parkieten zich echter ook uit naar andere steden zoals Haarlem, Leiden, Alkmaar en Alphen aan de Rijn. De groene kleur van de halsbandparkiet trekt snel de aandacht. Hoewel sommige mensen het een schattig dier vinden, is hij niet bij iedereen geliefd. Waarom dit zo is, hoe deze opkomst mogelijk is, hoeveel groene parkieten er momenteel zijn en of je ze wel of niet moet voeren: je leest het in dit artikel!
Groene halsbandparkiet weet te overleven in het wild
Oorspronkelijk afkomstig uit India en Afrika, werden halsbandparkieten in de jaren ’60 in Nederland in kooien gehouden. Af en toe wisten enkele vogels te ontsnappen, en soms werden ze bewust vrijgelaten. Terwijl de meeste vogels zonder hulp van buitenaf zouden sterven, past de groene halsbandparkiet zich goed aan en overleeft hij in het wild. Sinds 2000 is de populatie van halsbandparkieten snel toegenomen.
Hoeveel halsbandparkieten zijn er momenteel?
Er vliegen nu naar schatting ongeveer 12.000 van deze vogels in Nederland rond, voornamelijk in stedelijke gebieden. Ze broeden op plaatsen waar veel voedsel beschikbaar is, waardoor ze zich goed kunnen handhaven in steden waar er veel voer in tuinen te vinden is en waar sierappelbomen veel voorkomen. Dankzij deze voedselbronnen kunnen ze koude winters goed overleven.
Het is moeilijk om een precies aantal groene parkieten te bepalen, aangezien ze zich over grote gebieden verspreiden en hun populatie snel verandert. In sommige regio’s zijn er enkele honderden tot duizenden groene parkieten. In andere gebieden komen ze minder voorkomen of zijn zelfs nog niet gevestigd. Er worden populatietellingen en observaties door vogelkundigen en ornithologen uitgevoerd, om meer inzicht te krijgen in de huidige omvang van de groene parkietenpopulatie.
Prachtige vogel, maar niet geliefd
Deze vogel verdringt inheemse diersoorten, zoals de specht, en concurreert om nestruimte. Hij is brutaal, goed bestand tegen kou en eet brood, zaden, fruit en ander voedsel dat mensen neerzetten, bijvoorbeeld voor mezen. Fruittelers zijn ook niet blij met de groene parkieten, omdat ze gaatjes in het fruit prikken, waardoor de vruchten gaan rotten. Bovendien tasten ze verschillende landbouwgewassen aan en zorgen ze voor geluidsoverlast vanwege hun luide roep.
Maatregelen om overlast tegen te gaan
Om de overlast van halsbandparkieten te verminderen, maken sommige landbouwbedrijven al gebruik van akoestische en visuele afweermiddelen, zoals flapperlint, holografische tape, vogelafweerpistolen en knalapparaten. Voorzichtigheid is daarbij noodzakelijk, omdat deze maatregelen ook andere vogels kunnen verjagen.
Hoe is de opkomst van groene parkieten mogelijk?
De opkomst van groene parkieten kan worden toegeschreven aan verschillende factoren. Ten eerste zijn deze vogels van oorsprong afkomstig uit tropische gebieden, waar ze in grote aantallen voorkomen. Het is mogelijk dat sommige parkieten zijn ontsnapt of vrijgelaten uit gevangenschap, zoals huisdieren of handelsvoorraden. Deze individuen hebben zich vervolgens succesvol voortgeplant en hebben zich aangepast aan het lokale klimaat en voedselaanbod.
Daarnaast zijn groene parkieten zeer veerkrachtige vogels die goed gedijen in stedelijke omgevingen. Ze kunnen profiteren van de beschikbaarheid van voedselbronnen, zoals bomen met vruchten en zaden, in parken en tuinen. Het ontbreken van natuurlijke roofdieren in sommige gebieden draagt ook bij aan hun snelle verspreiding.
Hoe herken je een groene parkiet?
Groene parkieten (Psittacula krameri), ook wel Alexandrijnse parkieten genoemd, zijn middelgrote tot grote papegaaiachtige vogels. Ze hebben een overwegend groen verenkleed, met rode snavels en roze nekken. Mannetjes hebben vaak een opvallende zwarte ring rond hun nek. Ze staan bekend om hun luidruchtige en melodieuze roep en zijn vaak te vinden in grote groepen.
Mag je groene parkieten voeren?
Het voeren van groene parkieten is een onderwerp waarover verschillende meningen bestaan. Hoewel sommige mensen het voeren van wilde dieren in het algemeen afkeuren, heeft het voeren van groene parkieten enkele voordelen. Het bieden van geschikt voedsel, zoals zaden, fruit en groenten, is een aanvullende voedselbron zijn voor deze vogels, vooral tijdens de wintermaanden wanneer natuurlijke voedselbronnen schaars zijn.
Het is belangrijk om te onthouden dat het voeren van groene parkieten ook enkele nadelen heeft. Overmatig voeren kan afhankelijkheid van menselijke voedselbronnen creëren, waardoor de parkieten mogelijk hun natuurlijke gedrag en vaardigheden verliezen. Bovendien kan het voeren van ongeschikt voedsel, zoals brood of zoute snacks, schadelijk zijn voor hun gezondheid.
Ecologische impact van de toename van deze groene vogels
De toename van groene parkieten heeft zowel positieve als negatieve ecologische effecten. Aan de ene kant helpen ze bij de verspreiding van zaden door het eten van vruchten en het uitscheiden van de zaden op andere locaties. Dit draagt bij aan de biodiversiteit en het herstel van vegetatie. Bovendien dienen groene parkieten ook als prooi voor roofvogels en andere predatoren, waardoor ze een voedselbron vormen in de voedselketen.
Aan de andere kant veroorzaakt de toename van groene parkieten concurrentie met inheemse vogelsoorten, vooral bij het zoeken naar voedsel en nestplaatsen. Ze nemen nestholtes over die normaal gesproken gebruikt worden door andere vogelsoorten, wat leidt tot een afname van de populaties van inheemse vogels. Het is belangrijk voor ecologen en beleidsmakers om deze interacties te monitoren en passende maatregelen te nemen om de balans te behouden tussen groene parkieten en inheemse soorten.
Instagram post van een fotograaf
“Halsbandparkieten komen oorspronkelijk uit Azië en Afrika, maar een paar decennia geleden wisten enkele ontsnapte of vrijgelaten vogels te overleven in Nederland. Er wonen nu enkele duizenden in het hele land. Ik hoef mijn huis niet eens uit om ze te fotograferen. Deze foto is gemaakt vanuit het raam van mijn appartement”.