Sarah, is een vrouw van in de veertig en lijkt het perfecte leven te hebben. Leuk huis, leuke man, goede baan. Alleen voelt ze zich alles behalve gelukkig. Ze is zichzelf in al die jaren verloren, en is eigenlijk nooit alleen geweest, omdat ze haar man op jonge leeftijd ontmoette. Na een gesprek met haar man besluit ze een jaar lang op reis te gaan om van de vrijheid te genieten, waar ze zó naar heeft verlangd. Ze mag een jaar lang alles doen wat ze wil, zodat ze daarna kan besluiten of ze wil scheiden of verder wil met het huwelijk. En dat leidt tot spannende, sexy avonturen.
Iedere week verschijnt er een nieuw reisverhaal van Sarah. Zij houdt ons op de hoogte van alles wat zij mee maakt. Heb je de vorige delen niet gelezen? Begin dan bij deel 1 van Sarah’s reisgeheimen.
Hoofdstuk 9 – Sarah onderweg naar Portugal
Het boarden is al bijna voltooid wanneer ik het vliegtuig binnenstap. Na een paar drukke en hete dagen in Rome begon het weer te kriebelen en heb ik spontaan, na het afscheid nemen van mijn Kever, een vlucht naar Lissabon in Portugal geboekt. Het vliegtuig is gelukkig redelijk leeg. Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde wanneer ik ontdek dat de hele rij waar ik zit, ook leeg is. Ik was de laatste in de rij van het boarden, dan zal ik deze plekken wel voor mezelf hebben! Ik installeer mezelf en stal al mijn spullen uit. Boek, notitieboek, pennen, koptelefoon. Maar mijn genot is van korte duur, want plotseling verschijnt er een schaduw over mijn stoel. “Heb ik weer,” denk ik. Ik kijk op naar de verstoorder van mijn rust, maar meteen verdwijnt de irritatie als sneeuw voor de zon. “Hi,” hoor ik een zwoele mannenstem zeggen. Hij klinkt een beetje als die man in Bridget Jones, wat is zijn naam ook alweer… Mark Darcy! Niet alleen dat, maar de man lijkt rechtstreeks van een bruiloft of ander chique gebeuren te zijn weggelopen. En laat ik nu net een zwak voor mannen in pak hebben. Ik onderbreek mijn eigen gedachten wanneer ik me realiseer dat ik de man nog niet terug begroet heb. “Hoi,” zegt ik snel, en haal meteen mijn hele berg spullen weer van zijn stoel. Als hij de plek inneemt haalt hij enkel een flesje Cola en een boek uit zijn tas en gaat lezen, zonder me verder nog een blik waardig te keuren. Ik knipper en probeer me niet al te beledigd te voelen. Deze man is immers niet verplicht om tegen me te praten. En dat ik zelf te verlegen ben om het gesprek aan te knopen, is ook niet zijn schuld. Ik richt mijn aandacht naar buiten en laat de man voor wat het is.
Terwijl ik mezelf geestelijk aan het voorbereiden ben op de vlucht – vliegen is nooit helemaal mijn ding geweest – begin ik de veiligheidsinstructies door te bladeren. Het valt me op dat ik een vreemde geur ruik. Toch geen lekkende kerosine? Mijn vliegangst draait meteen overuren in mijn hoofd. Ik haal een paar keer mijn neus op en besef wat ik ruik: de geur van alcohol. In dat flesje Cola van mijn buurman, zit overduidelijk niet alleen Cola. De man naast me neemt een paar slokken en stopt het flesje in de opbergruimte van de stoel. Ik gaap – en ik ben niet de enige. Het vroege tijdstip van de vlucht zorgt ervoor dat de meeste mensen in het vliegtuig al snel in slaap dommelen. Nou zijn dat er niet veel, want de stoelen voor, achter en naast ons zijn leeg gebleven. Mijn buurman kon iedere andere stoel nemen, waarom blijft hij precies naast mij zitten? En zonder iets te zeggen? Het voelt onbeleefd om dat te vragen. Het geronk van een startende motor onderbreekt mijn overpeinzingen. Ik probeer langzaam in en uit te ademen en vooral niet in paniek te raken. Het vliegtuig begint meer vaart te maken en ik zie vanuit mijn vliegtuigraam alle auto’s, gebouwen en mensen steeds kleiner worden. We vliegen. En we zijn niet neergestort tijdens het opstijgen. Hoera, op naar Portugal!
Het lampje dat laat zien dat de riemen vast moeten, stopt met branden. Mijn buurman laat dat zich niet nog een keer zeggen en maakt de riem los. Hij ziet me kijken en ik knipper, besef me ineens dat ik naar het gebied rondom zijn kruis aan het staren ben. Hij trekt een wenkbrauw omhoog en grijnst naar me. Ik draai snel mijn hoofd weg en zak onderuit in mijn stoel, mijn hoofd ongetwijfeld vuurrood. Nu durf ik helemaal niet meer tegen hem te praten. Het beeld van zijn kruis – en wat daar zo mijn aandacht trok – staat op mijn netvlies gegrift. Ik schud mijn hoofd, in een poging het beeld eruit te krijgen. Ik ben hier echt te moe voor. Mijn wekker ging vanmorgen om 03.00 uur en ik vraag me af of alles wat ik nu meemaak echt is, of een grote hallucinatie is. Ik drink snel mijn thee op en val vredig in slaap.
Het karretje met eten en drinken maakt me wakker. Ik kijk de stewardes beduusd aan. Zo, ik lag echt heel diep te slapen. Het voelt alsof ik van mijlen ver moet komen. Ik bedank haar vriendelijk en ze loopt weer verder. Mijn buurman heeft – verrassend genoeg – Cola met een klein flesje drank gekocht. Ik vraag me af hoe het kan dat je daar nu al zin in hebt. Het is nog niet eens 8 uur. Mijn buurman drinkt ondertussen zijn versnapering binnen een paar tellen op en klapt zijn tafeltje weer omhoog. Met mijn ogen zoveel mogelijk gesloten, probeer ik hem te bestuderen. Blijkbaar minder opvallend dan ik denk, want opeens hoor ik die Britse stem weer: “kan je het zien?”. Zijn ogen prikken op mijn huid en ik mompel snel een verontschuldiging. Deze vliegreis wordt met het moment ongemakkelijker. Je zou denken dat ik inmiddels wel genoeg ervaring heb met het praten tegen mannen! Maar deze man is dan ook uitzonderlijk knap en ik zo onhandig als Bridget Jones zelf.
Om afleiding te zoeken pak ik mijn telefoon en ga naar mijn gedownloade series, en zet Ozark aan. Ik ben dol op meeslepende verhalen. De spannende serie gaat over een financieel adviseur die met zijn gezin naar de Ozarks verhuist. Hier krijgt hij de onmogelijke opdracht om binnen 5 jaar 500 miljoen dollar wit te wassen voor een drugsbaas. Hoewel ik dol ben op dat soort spannende series, schrijf ik zelf heel andere dingen: romantische verhalen. Er is niets mooiers dan schrijven over de liefde. Ik denk terug aan de rottige opmerking van Matias op het strand. Is het echt zo dat ik de lol voor al mijn personages bewaar? Misschien wel. Kijk me nu weer eens zitten, blozend en stamelend naast iemand simpelweg omdat hij aantrekkelijk is. De personages in mijn boek hadden allang hun mond open getrokken. Ze moeten wel, anders is er geen verhaal om te schrijven. Ik gluur weer naast me en neem een beslissing.
“Wat heeft jou ertoe gedreven om al om 8 uur in de ochtend aan de alcohol te zitten?”, vraag ik met een glimlach, terwijl mijn hart in mijn keel bonkt. Ik hoop dat hij het niet kan horen. De man lijkt niet verbaasd dat ik begin te praten. Sterker nog, er verschijnt een klein, alwetend lachje op zijn gezicht, alsof hij al die tijd mijn gedachten kon horen. Hij zucht. “Vermoeiende zakenreis die ik maar al te graag wil vergeten.” En zo makkelijk is het ijs gebroken. Mijn buurman blijkt Jacob te heten. Hij komt uit Londen maar reist de hele wereld rond voor zijn werk. Hij werkt in het bankwezen en houdt zich bezig met het verstrekken van kredieten aan grote bedrijven. Na een tijdlang werkweken van 60 uur te hebben gewerkt, is hij nu onderweg naar Portugal voor een vakantie. “Welverdiend,” vertelt hij lachend. “Broodnodig, zal je bedoelen,” antwoord ik. Jacob heft zijn glas naar me. “Die broodnodige vakantie is voor mij in ieder geval al begonnen.” Hij vertelt over het landhuis dat zijn familie in Portugal bezit, en ik vertel over mijn vakantieadres. Hij kent de plek en ik krijg meteen een hele lijst aan adresjes die ik volgens hem écht moet bezoeken. Terwijl hij praat, schaam ik me een beetje. Wat kan ik toch snel oordelen over mensen. Jacob is geen arrogante alcoholist, maar gewoon heel aardig en toe aan wat ontspanning.
We kletsen over alles en nog wat en de vlucht vliegt letterlijk voorbij. Ik neem buiten afscheid van Jacob. Hij drukt zijn visitekaartje in mijn handen – in het geval ik me ga vervelen in Portugal. Tot nu toe is dat nog niet gebeurd, denk ik bij mezelf terwijl ik het kaartje aanpak. Maar wie weet. Onze wegen scheiden wanneer we beide in een andere taxi stappen. Weer een afscheid, weer een nieuw avontuur.
Sarah’s geheime reisverhalen volgen
Iedere week vertelt Sarah over haar reisgeheimen! Ze neemt je mee door heel Europa en verder de komende weken. Benieuwd naar meer? Bekijk dan deel 10!
Laat ons weten wat je van vervolgverhalen vindt via een e-mail naar onze redactie.