Sarah, is een vrouw van in de veertig en lijkt het perfecte leven te hebben. Leuk huis, leuke man, goede baan. Alleen voelt ze zich alles behalve gelukkig. Ze is zichzelf in al die jaren verloren, en is eigenlijk nooit alleen geweest, omdat ze haar man op jonge leeftijd ontmoette. Na een gesprek met haar man besluit ze een jaar lang op reis te gaan om van de vrijheid te genieten, waar ze zó naar heeft verlangd. Ze mag een jaar lang alles doen wat ze wil, zodat ze daarna kan besluiten of ze wil scheiden of verder wil met het huwelijk. En dat leidt tot spannende, sexy avonturen.
Iedere week verschijnt er een nieuw reisverhaal van Sarah. Zij houdt ons op de hoogte van alles wat zij mee maakt. Heb je de vorige delen niet gelezen? Begin dan bij deel 1 van Sarah’s reisgeheimen.
Hoofdstuk 8 – Sarah wordt gastvrij ontvangen bij Fabricio
Niet veel later zitten we in de schaduw aan een lange houten tafel, een fles ijskoude limoncello in een emmer met ijs voor onze neus. Om ons heen dartelt een blije hond, die uit het huis kwam rennen toen Fabricio naar binnen ging om de limoncello te halen. Hoewel het Engels van Fabricio niet geweldig is, loopt het gesprek verrassend vloeiend. Of misschien heeft de limoncello daar iets mee te maken. Ik bedenk me dat ik voorlopig de weg niet op kan, als we op dit tempo door blijven drinken. Om een of andere reden vind ik dat niet erg. Deze plek voelt heerlijk comfortabel. “Dante vindt leuk, jou”, glimlacht Fabricio, wanneer ik de hond gedachteloos door haar zachte vacht aai. “Ik hou van honden”, geef ik toe. “Ik ben ermee opgegroeid. Mijn ex wilde alleen nooit honden. Ik heb dat altijd gemist.” Verschrikt knipper ik met mijn ogen. Ex? Wat zeg ik nu? Ik probeer er niet te lang bij stil te staan, probeer het niet als verraad te zien. ‘Ex’ is nu eenmaal makkelijker uit te leggen dan ‘mijn man die tijdelijk mijn man niet is’. Fabricio merkt in ieder geval niets van mijn verspreking, en knikt begrijpend. “Hond is beste vriend. In Italië, hond altijd mee. Restaurant, hond mee. Winkel, hond mee. Bij jou, niet.”
“Dat begrijp ik ook niet! In Nederland mogen er bijna nergens honden naar binnen. Het slaat nergens op.”
Er valt een comfortabele stilte, waarbij we genieten van het ijskoude drankje en het briesje dat ontstaan is nu de zon langzaam achter de bomen begint te zakken. Ik bedenk me dat ik straks op zoek moet naar een hotel in de buurt. Misschien weet Fabricio er eentje aan te raden. Maar nu nog even niet. Ik sluit mijn ogen, en geniet van de geluiden van vogels en krekels om me heen. Het geluid van zomer.
“Signora?” Verschrikt open ik mijn ogen. Het is buiten bijna helemaal donker en er is een doek over me heen geslagen. Ik zit nog steeds op de stoel naast het huis. Oh, wat erg! “Sorry, het is gisteren laat geworden”, leg ik met rode wangen uit. Fabricio wuift het weg. “Jij mag slapen, ik heb bed. Eerst, eten.” Fabricio ziet eruit alsof hij heeft gedoucht, al het vuil is van zijn gezicht gewassen, en hij draagt een losse, linnen blouse. Hij is knapper dan ik eerst dacht. Ik begin te protesteren, dat hij al genoeg heeft gedaan, en ik niet ook nog eens bij hem kan blijven slapen, maar hij houdt koppig voet bij stuk. “Deze buurt, geen hotel.” Ik zucht, en doe mijn armen omhoog. Waarom is deze man zo aardig voor me? “Oké. Maar laat me iets voor je terugdoen. Ik kan koken?” bied ik aan. Fabricio denkt na. “Samen koken”, concludeert hij. Even ben ik beledigd, maar wanneer we niet veel later samen in de keuken staan, snap ik waarom hij de taak niet aan mij over wilde laten. Fabricio is een natuurtalent en hakt er kundig op los met grote messen, strooit kruiden rond en lijkt na een keer proeven precies te weten wat er in het gerecht nog mist. Een beetje nutteloos sta ik ernaast, terwijl ik af en toe in de pannen roer en zijn glas wijn bijvul. De geuren die zich door het huis verspreiden doen me watertanden. Ondanks de taalbarrière kletst Fabricio er vrolijk op los, en ik heb in lange tijd niet zo’n ongedwongen, ontspannen en gezellige avond gehad. Ja, de mannen die ik tot nu toe ontmoet heb waren leuk en interessant, maar de seksuele spanning die tussen ons in hing maakte die ontmoetingen ook beladen. Bij Fabricio is die spanning er totaal niet. Ondanks dat hij knap is, ondanks dat het klikt, voelt het fijn om gewoon even met iemand te kunnen praten over niks, zonder verwachtingen. Behalve hoge verwachtingen van het eten, dan. Wanneer Fabricio met een groot gebaar de verse pasta met garnalen op tafel serveert en ik een hap neem, rollen mijn ogen naar achteren van genot. Dit is ongetwijfeld een van de lekkerste dingen die ik ooit gegeten heb. We eten, we lachen, en we gooien restjes naar Dante de hond, en voor ik het weet, is de avond voorbij en laat Fabricio me – onder luid protesteren van mij – de gastenkamer zien. Wanneer hij me goedenacht wenst en zachtjes de deuren sluit, valt de stilte als deken om me heen. Het enige geluid zijn de krekels die door het openstaande raam klinken, afgedekt met een hor om de muggen buiten te houden. Met een gelukzalige zucht laat ik me op bed vallen.
Die nacht vindt Matías zich een weg naar mijn dromen. In de droom zijn we naakt op het strand in Barcelona, en met het geluid van de klotsende golven op de achtergrond laat Matías zich voor me op zijn knieën zakken en brengt zijn hoofd tussen mijn benen. Zijn handen klemmen zich om mijn achterste en zijn vingers graven zich vast in de zachte plooien van mijn zanderige huid. Wanneer ik de eerste, warme aanraking van zijn tong voel, moet ik met mijn handen zijn haar vastgrijpen om mezelf rechtop te houden. Het gevoel is zo fijn dat mijn benen beginnen te trillen en staan lastig maakt. Vol genot gooi ik mijn hoofd naar achteren, mijn blik op de maan gericht, die sensueel op ons neerschijnt. Matías tong beweegt steeds sneller en sneller en ook zijn vingers vinden een weg bij me naar binnen, waarna hij tevreden kreunt als reactie op de nattigheid die hij daar voelt. Opeens trekt een gedaante niet ver weg van ons mijn aandacht. Is dat… Peter? Even schrik ik, maar Peter lijkt niet boos. Sterker nog, hij lijkt nogal te genieten van het tafereel dat zich voor hem afspeelt. Hij is duidelijk opgewonden en kijkt me strak in mijn ogen aan wanneer hij zichzelf langzaam aanraakt, een blik van goedkeuring in zijn gezicht. Het beeld is zo erotisch, dat ik de druk bij mezelf verder en verder voel opbouwen, en ik voel dat ik ga klaarkomen. Mijn handen trekken nog harder aan Matías haar, en dan…
Ik schrik wakker van een orgasme dat zo overweldigend is dat mijn benen onder de lakens schokken en ik de tintelingen tot in de puntjes van mijn vingers voel. Ik kan een kreun nauwelijks onderdrukken. Het beeld van Matías en de zee en Peter staan nog vers op mijn netvlies, en mijn handen vinden langzaam een weg naar beneden. Ik ben druipend nat en alleen al wanneer ik dat voel, merk ik dat ik weer opgewonden word. Ik laat mijn vingers zachtjes en lui over mezelf heen glijden, nog half in slaap en half in extase van de climax. Mijn vagina voelt gezwollen en de natte warmte omarmt me wanneer ik met 2 vingers bij mezelf naar binnen glijdt. Met mijn ene hand stimuleer ik de buitenkant terwijl de vingers aan mijn andere hand langzaam naar binnen en naar buiten glijden. Ik denk terug aan de droom, maar ook aan de avonturen die zo vers in mijn herinneringen staan gegrift. Alain in het Louvre, die me zonder schaamte tussen de eeuwenoude beelden in extase bracht. Matías gespierde lichaam, bovenop die van mij in de spiegel van de Spaanse hotelkamer. En een paar dagen geleden, het spontane en bijna woordeloze avontuur met de man die mijn koffer kwam brengen. Het was allemaal zo fout, maar zo spannend, zo fijn. Eindelijk voelde ik me weer gewild en aantrekkelijk. Eindelijk was ik aan het ontdekken wat ik zocht op seksueel gebied. En op dit moment wil ik maar een ding: een tweede, goddelijk orgasme, hier op het platteland in Toscane. Het geluid van de krekels is niet luid genoeg om mijn uitroep van genot te onderdrukken.
Als Fabricio die nacht iets heeft gehoord, dan laat hij dat tijdens het ontbijt niet merken. Ik werk snel een chocoladebroodje en een espresso naar binnen, zodat ik niet nog langer van zijn gastvrijheid gebruik hoef te maken. Maar iedere keer dat ik hem wéér bedank, wuift hij me lachend weg. In mijn hoofd bedank ik hem niet alleen voor de gastvrijheid, maar ook voor het feit dat ik bij hem even rust kon vinden tussen alle spannende avonturen die ik tot nu heb gehad in. Of nouja, bijna dan, denk ik met een stiekeme glimlach. “Jij bent gekke, gekke vrouw”, lacht Fabricio wanneer hij mijn geheimzinnige blik ziet. En met een tas vol verse groenten van zijn land en een extra jerrycan benzine, word ik weer op weg gestuurd: op naar mijn volgende bestemming en de avonturen die daarna ongetwijfeld zullen volgen.
Sarah’s geheime reisverhalen volgen
Iedere week vertelt Sarah over haar reisgeheimen! Ze neemt je mee door heel Europa en verder de komende weken. Benieuwd naar meer? Bekijk dan deel 9!
Laat ons weten wat je van vervolgverhalen vindt via een e-mail naar onze redactie.