Sarah, is een vrouw van in de veertig en lijkt het perfecte leven te hebben. Leuk huis, leuke man, goede baan. Alleen voelt ze zich alles behalve gelukkig. Ze is zichzelf in al die jaren verloren, en is eigenlijk nooit alleen geweest, omdat ze haar man op jonge leeftijd ontmoette. Na een gesprek met haar man besluit ze een jaar lang op reis te gaan om van de vrijheid te genieten, waar ze zó naar heeft verlangd. Ze mag een jaar lang alles doen wat ze wil, zodat ze daarna kan besluiten of ze wil scheiden of verder wil met het huwelijk. En dat leidt tot spannende, sexy avonturen.
Iedere week verschijnt er een nieuw reisverhaal van Sarah. Zij houdt ons op de hoogte van alles wat zij mee maakt. Heb je de vorige delen niet gelezen? Begin dan bij deel 1 van Sarah’s reisgeheimen.
Hoofdstuk 12 – hoe loopt het avontuur af
Ik doe de deur zachtjes open en luister met gespitste oren of ik iets hoor wanneer ik op mijn tenen naar binnen sluip. Het is al laat en ik weet niet of Peter ligt te slapen. Ik heb hem niet verteld dat ik thuiskom – ik wilde hem verrassen. Hopelijk is het een positieve verrassing en zit hij op mijn komst te wachten. Ik voel ineens nerveuze kriebels in mijn buik, zoals ik die voelde tijdens de eerste date, zo’n 30 jaar geleden. Ik plaats voorzichtig mijn koffer in de gang en sluip door het donkere huis, naar boven. Wanneer ik de slaapkamerdeur zachtjes open doe, zie ik dat het bed leeg is. Peter is niet thuis. Met kloppend hart doe ik de deur weer dicht, en opeens voel ik me heel stom. Natuurlijk is hij niet thuis. Dacht ik nu echt dat Peter maandenlang op mij zou wachten, thuis, in ons bed? Ik kijk rond in de ruimte, op zoek naar signalen dat er iets is veranderd, een teken dat dit een dom besluit was. Maar ik zie niks, ruik enkel Peter’s geur. En ik kan alleen maar hopen dat hij zich hetzelfde voelt als ik.
Ik denk even na en pak mijn telefoon. Ik ga niet naar Peters berichten, maar die van Nienke. Ik zie dat ze nog niet zo lang geleden nog online was. Niet verrassend, want Nienke is regelmatig in de kroeg te vinden. Ik bel haar. Wanneer ze opneemt, hoor ik muziek en geroezemoes op de achtergrond.
“Saar! Je bent boven water!”
“Hi, Nien. Ja. Ik ben terug.”
Het is even stil. “Terug? Hier, in Nederland?”
“Ja. Weet jij waar Peter is?”
“Die is hier,” zegt Nienke, zonder dat ze hoeft uit te leggen waar. Er is maar een plek waar we graag komen.
“Ik kom eraan.”
“Moet ik iets tegen hem zeggen?”
“Nee.”
Als een klein meisje vol zenuwen sta ik voor de spiegel, terwijl ik ronddraai en mezelf bekijk. De soepelvallende jurk omarmt mijn rondingen op de juiste plekken, en ik denk niet dat ik me voor mijn reis ooit zo aantrekkelijk heb gevoeld op deze plek. Mijn haar valt precies goed en ik heb zelfs lippenstift opgedaan – iets dat ik vroeger nooit meer deed. Ja, ik zie er goed uit. Maar dat zegt niets. Het enige wat belangrijk is, is hoe Peter zal reageren. En daar ga ik nu achter komen. Ik slik, trek mijn jas aan en trek de deur achter me dicht.
Wanneer ik de kroeg binnenstap, komen de geur van bier en de warmte van de grote hoeveelheid mensen me tegemoet. En nog voordat ik een paar stappen heb gezet, zie ik hem. Peter. Hij hangt aan de bar met een vriend en is hard aan het lachen, hun armen maken grote gebaren. Weer maakt mijn maag een koprol. Wat ziet hij er goed uit. En wat heb ik hem gemist. Gebiologeerd blijf ik even staan, bang voor wat er misschien komen gaat. Ik wil het moment niet verbreken, het ultieme geluk dat ik nu voel. Maar dan valt zijn blik op de mijne en zie ik zijn ogen groot worden. Heel even flitsen zijn ogen naar beneden, naar mijn lichaam in de satijnen jurk, en dan baant hij zich een weg langs de mensen, om de ronde bar heen, naar mij. Wanneer hij eindelijk voor me staat ruik ik zijn vertrouwde parfum en moet ik moeite doen mijn armen niet om hem heen te werpen, hem te zoenen.
“Sarah,” zegt hij wat afwachtend, op zijn hoede. “Je bent terug.”
Ik glimlach. “Ik ben terug.”
“Is er iets gebeurd? Waarom ben je eerder teruggekomen?” Nog steeds kijkt hij verward en ook niet heel blij. Ik voel paniek in mijn maag omhoog komen. Wat als dit een fout was? Wat als hij totaal niet hetzelfde voelt als ik? Ik hap naar adem en verzamel al mijn moed.
“Omdat ik je mis. Zo ontzettend veel”, zeg ik zachtjes, nauwelijks hoorbaar boven de muziek. Maar hij verstaat mijn woorden, en ze zijn alles wat hij leek te willen te horen. Peters hele gezicht breekt open in opluchting en blijdschap en hij slaat zijn armen om mijn middel en tilt me op. “Godzijdank”, fluistert hij terug in mijn oor. En dan zoenen we, en ik vat vlam. Alle avonturen van de afgelopen maanden vallen in het niets bij de aanraking van deze man, deze man die mij al 30 jaar lang als geen ander kent. Zijn zachte mond en stoppelbaardje glijden langs mijn gezicht en ik trek hem dichter, harder naar me toe. “Saar”, gromt hij zachtjes. “Saar, ik heb je ook zo gemist.” De mensen om ons heen verdwijnen en even zijn alleen wij 2 daar in die hete, stinkende kroeg. We laten ons meeslepen door de muziek en de hitte en het verlangen tussen onze lichamen, en voor ik het weet stuntelen we naar buiten, de najaars kou in, zonder dat we stoppen met onze aanrakingen.
Ik trek Peter mee een verlaten steegje achter de kroeg in, en duw hem daar tegen de muur. Met verbaasde, maar hongerige ogen kijkt hij me aan. Hij kent deze nieuwe Sarah nog niet, maar dat zal niet lang meer duren. “Ik ga je laten voelen hoe erg ik je heb gemist,” fluister ik, terwijl hij zijn handen langs mijn rondingen laat gaan. “Ik heb dit alles jarenlang voor lief genomen. Nooit meer.” Maar wanneer mijn handen onder zijn shirt glijden, pakt Peter mijn polsen vast, en in een beweging draait hij ons om en zet hij mij tegen de muur. Hij plaatst zijn handen naast mijn hoofd, zodat ik geen kant op kan en zijn warme adem kietelt mijn wang. “Ik heb maandenlang over dit moment gefantaseerd. Mooi niet dat ik ik je nu tegen een muur ga nemen”, grinnikt hij, terwijl hij me diep in de ogen staart. “Je moet geduld hebben. Ik ben van plan om hier heel, heel lang van te gaan genieten.”
Hij laat een van zijn handen vallen en laat deze langs de binnenkant van mijn been omhoog glijden. “Heel, heel, heel lang”, gromt hij in mijn oor, terwijl zijn vingers zich steeds verder een weg naar boven vinden. Ik voel mijn spieren aanspannen in verwachting van zijn vingers tussen mijn benen, maar net wanneer ik zijn aanraking vederlicht voel, laat hij zijn hand weer vallen, zijn blik onleesbaar.
Even ben ik sprakeloos, en dan glimlach ik ondeugend. Het lijkt erop dat ik niet de enige ben die de afgelopen maanden nieuwe dingen heeft geleerd. Oh, dit gaat heel leuk worden. Ik bijt op mijn lip, pak de rand van zijn spijkerbroek vast en trek Peter nog iets dichter naar me toe, mijn handen gevaarlijk laag. “Oh, we zullen zien hoe lang je het volhoudt”, grijns ik verleidelijk. Dan duik ik onder zijn arm door en loop terug naar de kroeg. Ik kijk over mijn schouder en glimlach. “Kom je? Ik heb zin om met je te dansen.”
Wanneer we weer binnenstappen, Peter’s hand op mijn onderrug, vlinders in mijn buik zoals ik die al jaren niet gevoeld heb, vang ik de blik van Nienke die aan de andere kant van de ruimte staat. Met een vragende blik steekt ze haar duim op. Ik grijns en geef haar een duim terug. Ja, alles is goed. Ik ben weer thuis.
Sarah’s geheime reisverhalen volgen
Iedere week deelde Sarah haar reisgeheimen! Ze nam ons mee door heel Europa en haar persoonlijke ontwikkeling. Wij zijn benieuwd wat je van haar reisverhalen vond.
Laat het ons weten wat je van vervolgverhalen vindt via een e-mail naar onze redactie.