Bron: © Canva. Op stap met je jeugdliefde. Hoe spannend is dat? Elza deed het!
Elza (61) gaat op stap. Het leven stopt niet bij 60—en daten al helemaal niet. In Elza gaat op stap deelt Elza haar verrassende, soms ongemakkelijke, maar altijd boeiende ervaringen in de wereld van het daten. Van blind-dates tot spontane uitstapjes, van subtiele flirts tot onverwachte vonken—haar zoektocht naar passie, avontuur en spanning levert de meest opvallende verhalen op. En die deelt ze met ons.
Deze week, een hereniging met een oude jeugdliefde.
Een onverwachte boodschap uit het verleden
Soms duikt het verleden ineens weer op, zonder waarschuwing. Voor Elza begon het met een onverwacht vriendschapsverzoek op Facebook—van een naam die haar meteen terugvoerde naar haar schooltijd: Martijn Verbeek. Haar allereerste kus, haar stille liefde tijdens de scheikundelessen. En nu, tientallen jaren later, keek ze naar een foto van een man wiens glimlach haar hart nog steeds op hol liet slaan.
“Zin in een kop koffie met een oude bekende?”
De boodschap die Martijn meestuurde was kort, maar raakte haar meteen: “Zin in een kop koffie met een oude bekende?” Meer stond er niet, maar Elza las tussen de regels door. Zijn woorden hadden iets ondeugends, iets vertrouwds—alsof ze in één klap weer 17 was. Haar hart maakte een sprongetje, en zonder lang na te denken voelde ze het antwoord al borrelen. Ze wilde hem zien. Niet alleen om herinneringen op te halen, maar om te voelen of ze hem nog steeds aantrekkelijk vond. Waren de vlinders echt verdwenen, of zaten ze gewoon al die tijd verstopt?
Ze antwoordde met een knipoog-emoji en stelde voor elkaar te ontmoeten in een knus koffiehuisje dat bekend stond om z’n gezellige sfeer en verse appeltaart (het lekkerst met slagroom!). Na 3 keer omkleden (je gaat natuurlijk een koffietje drinken, geen wijntje) – zag ze er prima uit. Met een beige pantalon en een bijpassende manteljas, ging Elza de deur uit. Toen ze door de miezer heen liep, voelde ze die opwinding die ze zolang had gemist: een combinatie van spanning, verwachting en een tikje gezonde zenuwen.
Herinneringen en vonken met haar jeugdliefde
Toen Elza Martijn binnen zag lopen, moest ze even slikken. Zijn houding was anders—zelfverzekerder, rustiger—maar zijn ogen waren precies zoals ze zich herinnerde. Die warme blik waarin ze als tiener al kon verdrinken. Toen hij haar zag en glimlachte, voelde ze haar wangen kleuren. Alsof haar lichaam zich als vanzelf herinnerde hoe het voelde om door hém gezien te worden.
Ze begroetten elkaar met een iets langere omhelzing dan strikt nodig was. Zijn hand bleef net een fractie langer op haar onderrug rusten. Het was geen opdringerige aanraking, maar het deed haar wel wat. Ze namen plaats in een hoekje van het restaurantje.
Meer lezen over jeugdliefdes? Lees dan een van deze boeken.
Gezelligheid zoals vanouds
Het gesprek kwam moeiteloos op gang. Ze lachten om oude klasgenoten, haalden herinneringen op aan stiekeme briefjes in de klas, gedeelde geheimen tijdens schoolkamp, en de spanning van die ene avond op het schoolfeest – die eerste onhandige, maar onvergetelijke kus. Martijn boog iets naar haar toe toen hij vertelde over het moment dat hij haar toen al ‘de mooiste van de klas’ vond. Zijn stem was lager geworden met de jaren, maar nog altijd doordrenkt met diezelfde charme.
Een vonk met haar jeugdliefde?
Langzamerhand voelde Elza een subtiele, maar duidelijke spanning tussen hen. Het was te merken wanneer hun handen elkaar per ongeluk raakten of wanneer hij haar aankeek met een blik die haar liet glimlachen. Haar hart sloeg sneller als hij haar naam zei, alsof het iets betekende, iets onverwachts.
Er gebeurde iets tussen hen, iets dat niet uitgesproken werd, maar steeds duidelijker werd. Het voelde als het herontdekken van een connectie die altijd al had bestaan, maar verstopt was geweest. Iets in Elza werd wakker, iets wat ze lang niet had gevoeld. Geen overweldigende verliefdheid, maar een sprankeling, een belofte—alsof de vlinders nooit écht verdwenen waren, maar gewoon even gesluimerd hadden.
Een kus onder de brug
Na hun laatste slokken koffie en een paar grappen over hoe snel de tijd was gevlogen, stelde Martijn voor om nog een stukje te wandelen. Dat het regende, mocht de pret niet drukken. Elza had gelukkig een paraplu meegenomen. Ze slenterden langs de gracht.
Bij een oud stenen bruggetje stopten ze even. Het water kabbelde onder hen door, terwijl de regendruppels langs de stenen naar beneden vielen. Ze stonden dicht bij elkaar, de warmte van zijn lichaam voelde vertrouwd. Martijn keek haar aan. De blik van haar oude jeugdliefde werd zachter.
Met 1 hand veegde hij een druppel van haar wang en zijn vingers bleven even rusten tegen haar huid. Het was een eenvoudige aanraking, maar het voelde anders, alsof het iets opriep dat lang geleden was.
Langzaam boog hij naar haar toe. Elza voelde haar hart sneller kloppen. Toen hun lippen elkaar vonden, was het niet zoals vroeger. Het was een kus die iets meer zei dan woorden. De kus was teder, maar er zat ook iets achter, iets dat ze niet helemaal kon plaatsen. Zijn hand gleed naar haar nek, haar vingers vonden zijn jas en klemden zich even vast. Even leek de tijd stil te staan.
Toen ze elkaar loslieten, bleef zijn voorhoofd zacht tegen het hare rusten. Ze zeiden niets. Alles wat gezegd moest worden, zat in die kus.
Wat nu?
Toen Elza die middag afscheid nam van Martijn, vlak voor het station waar hij haar nog even stevig vasthield, voelde ze een onrustige warmte door haar lijf trekken. Ze keken elkaar aan, iets langer dan nodig, alsof ze beiden zochten naar woorden die nog niet bestonden. Geen beloftes, geen grote verklaringen—maar wel die blik. Een blik die zei: dit voelde goed.
Beduusd liep ze naar huis. Wat zal de toekomst brengen?
Lees ook onze andere erotische rubrieken:
- Opgebiecht, waargebeurde verhalen van lezers
- Erotische zomerverhalen
- Alle 18+ artikelen